ÖMRÜN DEMİNDENÖmür tende bir urbadır kâh kısadır kâh-ı uzun Dünya denen bir handayız gidiyoruz gündüz gece Bir gün biter son vademiz kalmaz izin hem de tozun Vaktin bir sahibi vardır o da yücelerden yüce Farz-ı mesel doğmasa gün sabahlar hiç uyanmasa Yıkılmaz kaledir insan bazen de taştan bir surdur Arz-ı endam üzre durup aşk ile içten yanmasa Kainata âmâ bakan adı üstünde bir kördür Sararıp solar gül yüzün içecekken o son demi Düşer payına bir seda okunur adın salada Bir ummandan sıyrılarak karaya vurur bu gemi Her şey yerli yerincedir yazılmış arş-ı alada İpek tenin hârelenir saçına dolunca hazan Yoktur kârı pişmanlığın artık vakit çokta geçtir Kader der razı geliriz böyle demiş bunu yazan İnsan gönlü doymak bilmez yaşamaya daim açtır Bir var bir yok insanoğlu yazgımızda Hak kalemi İnancımız sermayemiz yitirince gözde feri Oku emriyle yoğrulup anlamalı bu alemi İkra diyor ilk emrinde sonsuzluğun ol neferi |