Ben şiir yazmaktan anlamam, onca derin şiir bir nehrin sularıyla bir olup ölü şairlerin kabarmış toprağını ıslarken hele de bana bulut sonrası ayın suskunluğu kalırken dudaklarımda, yarım porsiyon eski sevişmelerim ki bana aşk hep terli yakışır, akan suları emzirilen şu küçük çay ve tümseğindeki bu bulutlu tepeler daha yakın değil mi ki göğe…



Az sonra saatler vurulacak
On iki sarı benizli bir mevsim
Hangi yana dönse uykular az soğuktan üşüyecek
İçeride derin irinli bir hasret türküsü….



Sarılmak şu an yapraklara
Avuçlarımızda vuslatın adresleri
Çingene dansı alevlere emanet terimiz
Ki yollar kapalı kaldırımlar karlı
Cenaze merasimi resimler…



**


Asma ağaçlarından düşecek taneler
Şarap dolduracak yalnızlık
Markis suskun karanlığı kupasında dinleyecek
Çakır yıldızları toplamak çobanlara bir de çocuklara…



..

Helena’nın kısa etekleri arasında cenneti sunan sıcaklık
Cehennemden b ir melek keşke gelse de öpse boynumdan
Akarsular akar sular…
Alevler ki içimizde kor olan şarkılar
Nakaratlar karanlığın sesini boğan keskin hançerler…





Şimdi açmayacağım gözlerimi, tüm camlarım sabahlara fora , kokun dolana durursa dursun odalarım ki tarih ve takvim tek öğünlük yevmiye, az toprak doldurmalıyım vita kutusundaki eski tutkularıma. Kağıtlarda eski yazılar ve karşımda duran eskimeyen taze geceler…Ay az çekilse ayaz vurmadan gözlerinden öpeceğim…Sonrası, kayarsa kaysın toprağa en parlak yıldızlar….