Kalbim, bilemiyorum daha nasıl kaldırır bu hüzünleri
Bir kadın balkonda sarmaşığı buduyor ve döküyor hüzünlerini
Öyle ki, kedinin birisi de bir çıkmaza giriyor
Acılar ve acılar
Kaldı ki sürüne sürüne bulaştırdı kalbime
Bir kilise avlusunda.
İsalar ve Meryemler dedi ki
- Kalbime yasla hüzünlerini
Yasla ki donsun tüm kötülükler ve hüzünler -

İzbe evim eskidi, sokaktan da farksız şimdi
Duvarlarımda türlü türlü acı şiirler
Acıyla dolduruyor duvarları bir boyacı
Benim duvarlarım, sizin duvarlarınızdan öte
Öyle ya!
Siz ve acımasız boyacılar
Siz mevsimden de öte...

Bir okul sırasında tanımıştım çiçek doğuran yüzünü
Işıklar saçılmıştı salkım salkım
Yokuş aşağı bir çocuk misket yuvarladı
Hasret belirdi içime apansız.
Bir çiçek sergisi daha açılıyor şimdi
Kelimeler yol oldu bulvarlara ve
Kan ağlayan kaldırımlar.
Ah! Tanrım, çocuklar ölmesin
Çocuklar ölürse, şiir de ölür
Sonra belki ben de ölürüm.
Düşlüyorum uzun uzun çocukların ölmediği bir dünya
Kapıların ardından beliren kısmetsiz Filistinliler.
Kaldırmaya mecalim kalmadı bu ağırlıkları

Bir ağaç devrilmişti, bilirim
Yağmur ve fırtına ancak içime yetebilirdi herhangi bir kötülükten
Fırtınalar soğuktu, fırtınalar hüzündü
Sarmaşıklar ağlıyor şimdi yitip giden çiçeklere.

Sonra, sarmaşıklar salladık göklerden
Ey elini yüzüme koyduğumda beliren hüzün
Ey sustukça gönlümde kaban acı
Siz ne büyüksünüz
Öyle ya!
Sizin acılarınız acıdır, pekala
Hüzünleriniz hezeyandır, pekala
Biz sustuk bir meyhanede, ağlaya ağlaya sustuk.

Duvarlarım bir kısrak gibi şimdi içi oluk oluk kan
Kaldırımlarım yorgun bir ihtiyar gibi
Bastığım her toprak,
Hüzün ve acı!
Ve bir sinema daha kapandı yurdumda
Sigaralar ve meyler
Onlarda meşrulaşıyor şimdi toplum katında
Ağladım bir bulvar boyu usul usul kaçan yağmur damlalarına
Kaçtım bir hüzünle, yağmura karışa karışa...

(Bir okul bahçesinde buldum kendimi
Kimisi ağlıyordu kimi gülüyordu
Ben, dalmıştım. Bir seyir tutturmuştum
Yitip giden sensiz günler adına, bir kandil daha yakmıştım
Benim kandillerim kandildir, pekala.
Kaybolmamış acılar adına)