Zifona sıcak ülkenin kavurucu sıcağında
Yalnızlığının en çelimsiz günlerinde ,
Elinedeki fırçasını tüm umutsuzluğa sürüyordu .

Sıcak ülkenin ruhunu kavuran güneşi ,
Ilık bir rüzgarla yüreğine su serpiyordu .
Ruhunun karanlık yanlarına aydınlık olan masmavi gökyüzü ,
Bem beyaz bulutlar
Ve güvercinler .
Ne kadar da ince
Ve sakin karşılıyordu kadim diyar Zifona’yı .
Zifona beyaz kireçe boyalı evinin bahçesinde ,
Çınar ağacının gövdesine yaslanarak ,
Tuvalini tamamlamaya çalışıyordu .

Bir sessizlik düşüyordu Papulya’nın yüreğine ,
Derin bir sessizlik . .
Masmavi denizin üstünde vals eden kuşlar ve martılar ,
Kanatlarını çırparak gökyüzünün ufuklar ötesinde kayboluyordu .
Malta adasının bembeyaz evleri ,
Dar sokakları ,
Gündüzün en güzel saatinde ,
Sokak aralarında patilerini temizleyen tekir kedileri ,
Penceresine konaklamşı serçeleri izliyordu büyük bir hayranlıkla .
Derin bir iç çekiyordu aslında Papulya .
Ne kadar da o eski günlere dönmek istemezcesine ,
Koltuğunun başından kalkıp,
Dışarıyı seyretmekten vazgeçsede . .

Masmavi gökyüzünün ,
Ufuklar ötesinde kaybolurken kuşlar bir bir
Bülbül sesleri ,
Delice yüreğinin etrafına yayılıyordu . .

’’Ah’’ dedi Papulya ,
Sonrasında ince dudaklarını oynatıp ,
Davudi sesiyle ;
’’Ah Karadeniz !
Seni susturdukları gibi, beni de susturdular .
Seni yok ettikleri gibi , beni de öyle yok ettiler .
Ah Karadeniz !
Sen nasıl kayıp diyar olduysan ,
Bende öyle kayıp oldum
Ne ismim bellidir
Ne Yurdum . . ’’

Zifona
Güneş ülkesinin kavurucu sıcağının altında ,
Dolanıyordu .
Uzun , dalgalı saçları omuzundan aşağıya doğru akıyordu .
Badem gözleriyle ,
Amed’in dar sokaklarında koşuşturan çocukların yüzlerine takıyordu gülücüklerini .
Masallar diyarıydı güneşin ülkesi ,
Masallarını okuyordu küçüklüğünde .
Olmak istediği diyarındaydı ,
Ama olmak istemediği bir sürgündeydi . .

Küçücük bir kız çocuğu kucağına aldığı Sincap’ını okşuyordu,
Ayak parmaklarını oynatıp oyunlar oynuyordu .
Zifona bir taşın üstüne oturdu ,
Ellerini iki başının arasına alıp ,
Aklının düz yokuşlarından tırmanıyordu gene ,
Okyanusları ve denizleri aşıp sevdiğini yanına varmak istiyordu delicesine öpmek . .
Uzaktan uzağa, yüreğinin dar sokaklarında koşuyordu ,
Hem yalın ayağıyla ,
Hem de uzun uzun hasret çekerek .

Papulya ,
Derin bir düşünceler içindeydi . .
Sürgün yıllarını ayrı bir tarafa koyarak ,
Ve sanki hayatında ,
Bir çok şeyler ters gidiyordu ,
O kadar düz yol varken ,
Aklının dik yokuşlarından tırmanarak
Ve her gün kendini yormaktan bıkmıştı Papulya .
Sürgündeydi ,
Başka bir diyarda yaşıyordu artık ,
Küçük şirin bir ada .
Bin bir türden çiçeklerin olduğu ,
Bembeyaz kireç evlerinin ,
Rengarek insanların arasındaydı .
Uzun sarı saçlarını önden geriye doğru yatırıp
Asabiliğini bastırır gibi ,
Dağılmasın diye asabiliği bedenine, tokasını takıyordu saçlarına .
Aynanın karşısına geçip kıp kırmızı dudaklarıyla tebessümler saçarak ,
Bugün sürgün yediği ,
Küçük adayı sevmeye karar vermişti Papulya .

Bugün hüzünlemek yoktu ,
Mutsuzluk yoktu .
Omuzlarının askılarından ,
Ayak bileklerine kadar akan papatya desenli elbisesiyle ,
Parmak arası terliğini giyip taşlı yokuşlardan ,
Bin bir türden çiçeklerin arasından geçiyordu Papulya .
Yürüdükçe ,
Ortalık derin bir sessizliğe bürünüyordu .
Masmavi gökyüzünü ,
Gri bulutlar sarıyordu .
Ve renkli renksiz yağmurun damlalarının altına ,
Kollarını iki yana açıp gülerek dönüyordu Papulya . .

Zifona ,
Sıcak ülkenin kavurucu sıcağında dolanıyordu .
Gece oluyordu ,
Karanlık hüküm sürüyordu .
Güneş artık hükmünü kaybediyordu ,
Yerini gecenin eşsiz manzarasına bırakıverecekti .
Bir manzaradan diğer bir manzaraya ,
Zifona’nın yüreği hopluyordu içinde .
Ay gökyüzünün ortya yerine, yıldızlara attığı iple tırmanıyordu ağır ağır .
Zifona bu manzaranın eşsiz güzelliğine kapılarak ,
Hayranlıkla izliyordu gökyüzünü .
Herkesin bildiği diyardaydı ,
Ama hiç kimsenin gitmediği ,
Ya da gitmek istemediği diyardaydı .
Bilmiyordular aslında ,
Renklerin ve kültürlerin hep birlikte yaşadığı diyardı Amed .
Bütün doğanın güzelliği ,
Mezopotamya’nın alaca karanlığında ,
Sıkıca birbirlerine sarılıyordu .
Yıldızlar düşüyordu saçlarına ,
Ay yakınlaşıyordu yüreğinin yamaçlarına .
Dicle öyle derin derin,
Öyle sessiz akıyordu .
Zifona gökyüzünü öpüyordu dudaklarıyla ,
Gökyüzü Zifona’nın dudaklarını öpüyordu .
Badem gözlerini gökyüzünün eşsiz karanlığında açtığında ,
Gökyüzüne tırmanan ay ,
En tepeye ,
Daha uzağa ,
Gökyüzünün en orta yerine ,
En görülmedik ,
En gidilmedik diyarlara
Ve en uzanamayacağı yere asıyordu kendini .

Papulya,
Malta adasının dar sokaklarında ,
Karadeniz’in yeşilli dağlarında dolanır gibi ,
Mor dağların ardından görünen, güneşin batışını izliyordu .
Geceler yine içi boş zihinlere oluyordu ,
Ay içi boş zihinlere açıyordu . .
Papulya’nın yüreğinde ,
Anılar raks ediyordu .
Lazona’nın İkizdere kıyısında ,
Zifona ve Papulya
Okunan kitapların arasından ,
Yüreğinin en derin yerlerinden bir demet papatya ,
Ardından Papulya’dan ,
Yanağının en yumuşak yerine bir öpücük dokunuyordu .
Zifona ,
İçinden bir parça çıkarıp ,
Lazca türkülerini savuruyordu gökyüzüne
Papulya’nın gözleri ışıl ışıl oluyordu . .

Tek sayfalık bir türküydü Zifona
Ama hiç bitmeyen parçaydı Papulya . .
İkizdere artık yalnızlıklarının ikizi oluyordu .
Yüreğinin saklı bahçelerinde ,
Bir ses yankılanıyordu Papulya’nın ,
Biri umuttu ,
Biri özgürlüktü ,
Diğeri sevgiydi .

Renas Tutaste