ISTIRABIM KANIYORAy bu akşam ömrüme ıstırapla doğuyor Mevsimleri saçımda ağartıyor inceden Gecenin istilası masivâyı boğuyor Gökten ağan bulutlar dert yanıyor günceden Karanlığın adına türkü yakarken âlem Kadehime bir zehrin acı tadı doluyor Sabahları kalbimden söküp atarken elem Saksımda menekşeler açılmadan soluyor Dil susup lâl olunca derin âhım duyulur Gönlümdeki güllerin sızısıdır inleyen Dilemmâyla bedenim bir kuyuya koyulur Gözlerimin derdiyle yıkılıyor dinleyen Dallar başını eğdi gökte kuşlar ağladı Yediveren güllerim öksüz kaldı bahçemde Her saatin koynunda gözyaşlarım çağladı Aşk sözlerim üzülüp kırılıyor lehçemde Damarımdan kanayan üveyik bakışlı yâr Sen de duyuyor musun kirpiğimin sesini Başımda tüten yelde yalnız senin izin var Gönül penceresinden kesme hiç nefesini Şimdi ebrûlar küskün dualarda son defa Düğün çiçeklerimi kederle besliyorum Daralıyor göğsümde ecel yüzlü bir sefa Duvağımın tülünü adınla süslüyorum |