Islık
Islık
karı deşen gülün heyecanı kalmadı içimde. dili olsa da söylese kar çiçeğin korkusudur açmıyor bağban olduğum bahçemde. mülteci baharlar geçiyor mürekkebi ağrıyan hüznümde saçlarımda bir parmak sancısı. dilimi kaybettim umudu acıyan küflü coğrafyanın ana-rahminde. terketti herşey adını yazdığım taşlar senden daha uzak parçalandı canından umudum göğsümde. benzimde bahardan ayrık açan,zehirli bir yaprak sarısı. büyük kentlere vurdum keten yalnızlığımı çürütemedim her gün bir nefes öldüren dolu dizgin kalabalığın kimsesizliğinde. isyan kırmıyor alnımda ki yazgımı. oysa sürgün yürüttü kalbimi ıslıksız kentlere . beton yığınları hapsetti umudu büyüdü kentlerin vebası kaldırımları ıslatan yağmurlar yüzü değmedi toprağa kir bürüdü ıslanmadı yüreğin çırası.. / doğu penceremde soluyor iki saksı. bir ceylan öldü aşk ektiğim toprakta bir uğur gözlerini yumdu iki gül kanadı gözyaşlarımda yüzüm yine doğduğum çorakta. ölüm düğüm düğüm bir gömleğin iki yakası.. bir sabahtı güneşi omuzlarına alarak gittiler ve akşam küs yumağı gece kan revan sabahı süpürdü hazan şimdi kuyusuna ömrü sağıyor dilsiz zaman.. bendim canımı alan toprağa hâlâ canımı yazan sesimde ölü bir kırlangıçın kanayan tınısı.. /yüksel batu |
şairin diğer şiirleri de en az bu şiiri kadar güzel,
inanıyor ve hissediyorum ki,
daha güzellerini de okuyacağız değerli usta kaleminden...
içten tebriklerimle, nicelerini diliyorum...