sözlerini unutuyorum söylemek için yürüdüğüm yolda.
yol uzuyor
unuttum kendimide
sana yetişmek için.
geçtiğim her yer diriliyor karşımda
ah! anla ömrü yarıladım bu uğurda..

sana bir dünya bırakacağım
ardımda.
söz tükendi kursağımda
her sözü on defa yaşadım
henüz söz değmemiş gömleği ver bana
beni hep,hep ayaz hatırla..

omuzundan düştü, kırıldı tahtı başım
sana sağanak yağan yağmurdan bir damlaydım
değmeden çamura omuzunda durdum.
hiç bilmedin
h’iç
her damla toprağa düşmek ister oysa
yiten yaşım..

safında ayrıldım sürünün kısa bodur çelimsiz ayaklarımı çektim
bir daha ölmek için büyümeliyim
yüzümü çevirdim gün ortasına serilen mavi çarşafın göğsüne diktim
büyümemiş gözlerimle büyülenen yaşam ağusu
beni hep,çocuk hatırla..

ellerim çok bekledi seni
kaç deste karanfilin ömrü avuçlarımda yitti.
kokusu hala kapındadır belki

sen bilmezsin dünlerim ölüdür koynumda
içimde bir şehrin tenhalığı
güncem doğum
solum yazar
sağım ölü
(s)aklım mezar...
kendimi gömecek kadar yaşadım
ben hep,hep an....

/yüksel batu