Vagonlar
İşte şimdi ilerliyorlar
Bir hasret götürüyorlar
Götüredursunlar.
Beni yıkamaz hiçbir yokluk
Sahipsiz sokak kedileri ve zambaklar
Bir lamba altında hayatını geçiren bir evsiz
Daha da acımasız rüzgar…
Tütünüm sönüyor
Bir ateş bayım! Beni ancak ateşler dindirir

Bu saatte evlerine koşar huzurlular
Vapurlara, vagonlara
Ah! İstanbul’un en güzelliği, kalabalığı
Varlık içinde yalnızlıklar
Ardı arkası kesilmeyen suskun martılar
Beni yıldıramaz hiçbir yokluk!
Susturun
Susturun esnafları ve işportacıları
Sanatçıları ve kedileri
Susturun!
Gözlerimden düşen her yağmur
Doldurur göllerimi

Bir yokluk şimdi zaman
Bir kayboluş, bir hüzün
Hatta yokların yol olduğu bir Afrika
Bu kalabalığın sömürgesidir mutluluk
Mutluluk zindanların assolistidir
Bir pavyon ve kerhane
İnsanların basitliği kadar sarhoştur
Yok olur bütün kadehler
Benim alkolüm soğuk!
İnanın bana, inanın
Beni yıldıramaz hiçbir yokluk
Bugün yaşıyorum
Yarınım yoklarda

Geçmiş kipler gördüm sokak ortasında
Aleni ve hayasız
Beni çok kırdılar sokak ortasında
Ayan beyan ve umarsız
Yılmıyorum,
Hüviyetim bu, hiçbir asgari kuvvet beni yıldıramaz yaşamaktan
Meşru hiçbir yasa düşüremez beni meclisten
Ben halkım ve sesim gürdür!
Beni yıldıramaz hiçbir yokluk
Sesim çıkana kadar bağırıyorum
Duymayın beni, duymak sizin olağandışı eyleminiz
-Bir soru: bugün tarlaları suladın mı?
Cevap: zenginlerin tarlasını-
Evvela sula ama sularken sudan içme

İşte bugün de yalnız yürüdüm
Sokaklarda
Ve bulvarlarda
Adını bilmediğim semtin çocukları çıkageldi
Burası yıkık dökük ve virane
Kalbimin bir portresi
Bir maden işçisi gibi
Toz, toprak!
Hepimiz geldik ve gideceğiz bir gün
Bugünde yaşamak varsa alnımızda
Severek yaşamalı
Göklerin uçsuzluğuyla tanışmalı
Kuşları öpmeli
Kahveleri yudumlamalı, -hatırlı kahveleri-
Ben
Bir insandan daha fazlası
Bir mutluluktan daha azı
Yaşamak var içimde, Minderiska gözlerle
Ve varsa benim gözlerimde Minderiska,
Beni yıldıramaz hiçbir yokluk!