saatler on altı otuz sekiz'i gösteriyor....perdeyle örtülü camdan gözkyüzüne bakıyorum sekiz metrelik mesafeden...hava tam anlamıyla karanlık olmasa da dolunay çıkmış...o kadar yakın görünüyor ki her an yeryüzüne inebilir...oysa kitaplara göre o kadar uzak ki bana...biz Dünya'lılar ile Ay arasında ortalama merkezden merkeze uzaklık üç yüz seksen dört bin dört yüz üç kilometre, yani Dünya'nın çapının yaklaşık otuz katı kadar...ve dünyanın tek doğal uydusu...düşünüyorum da kaç ömür yeter onun aydınlık yüzünü avuçlamaya...kaç kere ölüp dirilmem lazım acaba...onun da iki yüzü var...bir aydınlık olanı...bir de karanlık tarafı...biz insanlar gibi iki de bir maskesini değiştirmiyor hiç değilse...sadece günlerle alıp veremediği var belli ki...süresi dolunca görünürdeki çapı küçülüyor hemen...anlayacağın o da bu sistemin kurbanı olmuş...ara ara içeri girip çıkıyor...serbest kalınca da kolunu yeryüzüne kaptıracak diye ödü kopuyor...

dünyanın bu sistemli çalışan yörüngelerinin sayesinde keyfine diyecek yoktur bence...evet arada bir ağır badireler atlatıyor...dönem dönem çalkalınıp, tornadolarını gelişi güzel sağa sola fırlatıyor ama herkes emrine amade edilmiş bi şekilde...yıldızlar...aylar...güneş ve diğer gezegenler...adam gibi doğru dürüst aydınlatacak bir uydumuz hiç olmadı bizim mesela...hesapta her şey yerli yerinde durup işlemini tamamlıyordu ama insanlara gelince hep karanlık onları esir almıştı sanki...fazla bişey istememiştim oysa...şu koskoca gezegenden payıma düşecek bir yıldıza bile razıydım...her gün penceremden görünseydi sadece...kucağıma düşecek kadar yakınımda dursaydı azıcık...bir nokta büyüklüğündeki aydınlığın çapını ne yapar eder büyütmesini bilirdim ne de olsa...hatta bu oyuna öyle kaptırsaydım ki kendimi bazen de bir uçağın yanıp sönen ışıklarıyla karıştırıp, gözden kaybolunca da hemen telaşlanıp tekrar nasıl kavuşacağımızın hain planlarını kursaydım kafamda...yani diyorum ki bir yıldız bir dünyam da olabilirdi benim pekâla...ona "iyi geceler, tatlı rüyalar" demeden, yanağına bi öpücük kondurmadan şurdan şuraya bir adım attırmazdım...

mesela seninle takımyıldızlarını oluştursak...seksen sekiz alandan dağılsak dünyanın bir ucundan öbür ucuna...sonra da merkezde bir yerde buluşup durum değerlendirmesini yapsak, oturup dinlensek göğün altında...avcı takımyıldızlarını Orion ve Leo'yu takıma almayalım...oyun bozanlık edip duruyorlar, öteki gök cisimlere pençelerini geçirip huzurunu kaçırıyorlar mavi göğün...onları yurt dışı edip geldiği topraklara geri gönderelim diyorum ne dersin...bu vaziyette hangi tanrı bu iki kaçağı yanına çağırmış hayret ediyorum doğrusu....zaten yeryüzü olağanüstü hal bölgesiyken onları kuyruğundan tutup aşağı çekmek daha doğru olur kanaatindeyim...hiç değilse bir yerde huzur bulsun halk...yıldızları da insan gibi düşünmek gerekir neticede...çatımız güvende olursa bize sığınanlar da korkuyla yaşamak zorunda kalmaz...burda el ele verdikten sonra kerpiçten damlarla kendi evimizi kurarız...kendi dünyamızı...herkes barış ve huzur içinde kendi yağında kavrulur gider... toprağın rızası olmadan da hiçbir yeri parselleyip tapulamayız...hiç düşündün mü biz nerdeyiz gözüm...hangi topraklarda...hangi göğün altında hangi yıldızla el ele tutuşmuşuz...hangi tanrı bizi yanına almış dersin..? yoksa kimimiz kimsemiz yok mu bu gezegende...bo boşlukta ?..( kim bilir sen kaç kere göğe çıkıp gelmişsindir...hatta uzaydan arkadaş falan da edinmişsindir kendine...kızma hemen...bak ciddiyim benim bir sürü arkadaşım var...en basiti yıldızlar ve şu dolunay)...

saat şimdi on sekiz kırk beş'i gösteriyor...( tabi bu arada bağlantılar kesildi...hatlar koptu...sonra çamaşır yıkadım...astım...karnım acıktı...ayak üstü bişeyler atıştırdım aceleyle...sanki bir ordu peşime vermiş beni kovalıyordu...bizim takımı göremedim...gözden kaybolmuşlar savunmasız kaldım...bi çay molası bile veremedim anlıyor musun...senden rahat yok ki...illa konuşturacaksın ya beni:))..sonra bi ara çocukların merdiven boşluklarına yuvarladıkları ses kulağıma çalındı...kalktım gözetleme aynasından sağı solu kolaçan ettim...hayallah kimse yok...hani yatacakken sesler yükselir, kalkıp ne oluyo demeye kalmadan da yine geldiği gibi kaybolur ya o sesler, öyle bişeydi galiba...yanlış alarm!..ne olur ne olmaz her ihtimale karşı onların da sesi yapışmıştır duvarlara, sıvazlamak gerekir arada bir sırtlarını...tozlarını erken erken almak herkesin çıkarına olur düşüncesiyle el yordamıyla onları da düzelttim...ütüleyip tavana astım bi güzel...bir süre orda dursunlar gözümün önünde yoksa bu gidişle kendi sesimi topa tutacağım...camda dolunay'ın ışıltısını göremiyorum...o nereye kayboldu böyle selamsız, sabahsız ?..fena bozuldum şimdi...bizim kitabımızda böyle afralara- tafralara yer yok...geleni 'merhaba' yla kucakladığımız gibi, gidenin de arkasından bir kova su döker, bir hoşçakalla sarılır boynuna öyle uğularız...öyle gördük büyüklerimizden...bak ciddiyim yalanım yok tekrar kalktım cama gittim...off çok halsizim...başım ağrıyor...boğazım ağrıyor ama mübarek çenem düşmüş ne hikmetse; o sapasağlam ona bişey olmuyor..nereye kayboldu bu dolunay derken daha yükseğe çıkıp sağlama almış kendini meğer...bak uyanığa sen!..o da kozlarını benimle paylaşıyor...beni yokluyor aklınca...vay namussuz!..kötü alırım ben bunun hesabını...boş yere beni yordu:)...

nerde kalmıştık...aslında ben başka şeyler yazacaktım sana...konuyu dağıtmayalım lütfen rica ediyorum benim yürekli ses arkadaşlarım!..saat on dokuz yerinden darbe aldı şimdi...on iki tane de kayıp verdi...dolunay'a son kez bakıyorum...büyük ihtimalle yatmadan önce takım arkadaşlarımıza ve ona bi daha bakarım...huyumdur benim...bazı şeyleri birkaç kere kontrol ediyorum...camlar...kapılar...kaloriferlerde de yaptığım gibi...dışarıya bakmak bedava bakarım tabi niye bakmayayım size mi soracağım:)) diye de içerliyorum üstelik...

saat on dokuz otuz dokuz...otuz üç kurşun yemiş gibi saklıyorum tüm yaramı ve öfkeyle bakıyorum yelkovanın akrebe olan zaafına..."hani kurşun sıksan geçmez geceden"...o derece vahim kovalamacası peşi sıra dakikaların...saniyelerin...ama şanslıyız...bugün gökyüzü yıldız kaynıyor...abartmayalım şimdi parmakla sayılacak kadar az!..ama ben dolu tarafından bakıyorum göğün penceresine...işte bak ordayız..yan yana...omuz omuza...dolunay'a mesafemiz gitgide yaklaşmış...bir merdiven dayıyabiliriz ucuna...aydınlık kapısından içeri serbest, kolumuzu sallaya sallaya girebiliriz...

saat on dokuz kırk sekiz...göğe bakma durağındayız...cennetinden kovulan yıldızların saldırısına uğradık...şaşırdık...neyse ki kimseye bi zeval gelmedi...indirimli düşlere trafik yoğunluğu yaşandığı akşam saatleriydi yine
saat on dokuz elli üç...seni çok bekledim...gelmedin...bu tanrılar nerde ?..hangi cehennemden toplayıp cebimize dolduracaklar kayan yıldızları....

saat yirmi sıfır sıfır...tıka basa hüzünlerle, limiti azalmış ve sıfırlanmış düşlerle göğe talibiz..ve Munch'un çığlığı şimdi hangi bölgeye düşmüştür diye merak ederken kendi sesime yakalanıyorum...

saat yirmi on...önce yıldızların kucağına düşür, sonra psikolojimi boz...darma duman et böyle... sonra uzaya füze gibi fırlat ve üstelik bu başı boş alemde, bu gazlı atmosferde beni bir başıma bırak...sonra da sana kızmiyim öyle mi...

saat yirmi on sekiz...açın avuçlarınızı bakim...astrolojiden yükselen yıldızlarınızla görüşüp falınıza bizzat bakacağım...

saat yirmi on dokuz...bacım senin işin gücün yok mu...de çık git artık bu şiirden...vallahi yakamı silkeliyorum bak:)))

saat yirmi yirmi bir...uyuma bakar mısınız...beni böyle konuşturduğun için gözüme gözükme can!..kaybol hemen!..çok ciddiyim bak!

sevgiyle