Sana geliyorum sen gidiyorsun..
Bırakmadın bir cümleyi konuşsun gözkuşlarımız..

(Yol bitmek üzereydi birden,özlemli düşinsanı kırdı
geçirdi herşeyi..Yazık ki gün Cumartesi’ydi)..

Seni yazmak kimi zaman yoğun,girişik,duygu-istek
karmaşası oluyor ki, çözüp ayrıştırmak da o denli güçleşebiliyor..
Diyelimki öyküdeki kişi acı çekiyor..

Hoşçakalın bekleyişlerini sevince dönüştüremediğim insanlar.
Hoşçakal adını haykıra haykıra söyleyemediğim..Dilerim hep mutlu olursun..
Hoşçakal sırmane çizgili şehir.O çizgilerinde tıpkı benim gibi..
Hoşkal izdüşümüm..Hoşkal en heyecanlı şarkılarımın ve
umudumun tek tanığı üç yüz iki numaralı oda..
Hoşçakal sendeki en coşkun yanım..
Hoşçakal benim gökyüzü adlı uçurtmam..
Hoşçakal benim sonsuz adanmışlığım..

Gece kordon boyu el ayak çekilmiş.Az ötede bütün dişleriyle
bir çingene kadın gülümsüyor bana.Üşüyorum.Ona gitmeliyim..
Gülüşüne sığınmalıyım..Yüreğimin soğukluğunu onun sıcak
gülümsemesinde yatıştırmalıyım..Uzun bir yol düşünden az evel
çıkmıştım..Yorgundum..Terkedilmiş duygusu uyandıran yolculuklar
düşledim yeniden..Uzun yolları aşarak köylerden,incik boncuk
çarşısı olan kasabalardan,ışıklı büyük kentlerden geçmeli.
Her meydanda serin sular içmeli,Cumartesileri düşünüp
kendimi savurup atmalıydım bir denize hoyratça..
Bütün bu düşleri bir filmde görmüştüm duygusuyla
yapmalıydım..Beklentilere,umuda,seneryolara,setin gerisine
gereksinim duymadan yapmalıydım..
Bir filme başlamadan seni seyretmeye,sonsuza dek durup
seyretmeye gelmiştim..Silindi ayak izlerim tenha parklarda..
Mevsimini beklemeyen bahar savura savura içime döküyor yapraklarını.
Bildim,herkes kendi karanlığını yaşardı,ben herkesin..
Su’nun yüzünü buruşturması neki,büyük gürültülerle gelmiştim,
Umuda erden bir döşekti bahçem..

Antik bir pencereden serin rüzgarlar soluk soluğa
doluyor odaya..Daldan dala,yapraktan yağrağa kıvrılıp geliyor..
Sıkıca sarıyor yüzümü..Birazdan düşeceğimi biliyorlar.
Neydi insanın düşü..Bir çiçek bahçesi değil bir çok
çiçek bahçesi..Bir deniz değil birbirlerine akan bir çok
deniz..Bir kente tutunan uygarlık..Son rotuşu yapılmış
apak bir şiir..
Elimde bir kitap ’Bir adamın otel odasında
intiharı’ Kitabı elimde tuttukça görevlinin yüreği hop
atıyor..Gülüyorum..Kitap bir adamın küçük bir çocukla
tren istasyonunda başlayan dostluğunu anlatıyor.
Gelde buna inandır görevliyi..Ona nasıl söyleyebilirdim
eğer Boran kuşu gibiyse,her intihar yüce bir eylemdir diye..
Smirna’ya kalabalık bir çıkarmanın kıyısından sessiz ve
ıssızca geçip yerleştim bir otel odasına.
Şimdi çıkıp gelsen cebinde bir avuç gökyüzüyle diye
kaç gece,kaç öğlen bu kıyıda bekledim durdum..
Damlayı mı gizlersin yağmurdan?ilk günden dağıldı saçım başım..
Elma şekerinden renklerimi Mezarlıkbaşı’n da eski bir sokakta
dağıtıyorum sokak çocuklarına.Hepsi birden omuzluyor
düşlerimi,sırtlarında Smirna’yı taşıyorlar..Uzaktan vapur
düdükleri çığlık çığlık öterken oturmuş sıcak bir Cumartesi
akşamı gelmeyecek seni bekleyip durdum..
Bu kent ruhumda içiçe geçmiş kuşkulu hüzünlere dönüşürken,
ben eksildim,kent çoğaldı,kent eksildi ben çoğaldım ve
asma yaprağının gölgesinden çıkmanın diyetini ödedim.
O akşamda bekleyişlerimin yüreğimdeki atışlarını duyuyordum..
Güm,güm nasıl da zorlanıyordu kan pompalarken..
Biraz bekledim,biraz daha,biraz daha.Yelkovan
ve akrepte en ufak bir kıpırtı yok sanki..Yüreğim çatlayacak,
hissediyorum..Durmadan yutkunuyorum.Sanki yumrukluyorum
yüreğimi..Ve bir ses! ’.......’ Bir cisme kavuşamadık,ne yazık!..
İnsan bu bin yıllık davete ağzını,gözünü kaparda gelmez miydi?..
Üç yüz iki numaralı odadan mezarlıkbaşı’na hızla yöneldim..
Gogol’u düşündüm bir süre..’Sevinç uçar gider,
Ruhumuzun güzel geçici konuğu sevinç de öyle uçup
gitmez mi’..Neden gittim uzaklara.Geride kalandır üzülen
diyor Gogol..Peki ama neden burdaydım.Kime neyi
söyleyecektim..Bir milyon kelimem,mektuplar ne içindi..
Bazen hayat nasılda kopup gelen dalgalar gibidir..
Daha bu sabah Yenişehir köşem’den Tezcan işmerkezi’nin o
korku filmlerden bozma siluetine dek türlü entrikalarıyla
koşturup durdurmuştu beni kent..Daha bu sabah eşini öldüren
bir adamın İzmir kadın platformunca protestosunda
’mahkeme düzenini bozan’ kimdi..Bir madalyonun hangi yüzünde
duracağız kim bilir..Daha bu öğlen o bahçede,yerde sere serpe
kırmızı minderde uzanan kimdi..Ben kimdim..Sen kimdin..
Sağdan soldan sürekli beni kadraja alıp gülümser çekenler kimdi..
Bağarası’nda saçları uçuşan,Basmane’den kıyıya varana
dek yol boyu vitrinlere bakan kimdi..
Bir mucizeydin oysa,neye nasıl inandık
üç yüz iki numaralı oda tanıktır..Ama bir mucizeydin sen..
Söylesene Gogol,mucizelerde sevinçler gibi uçup gider mi?..

Olduğumuzdan çok yokluğumuz yaşıyor-

Hani şu sevimli kutucuğumuz vardı ve her defasında
binlerce harfi silip silip baştan yazdığım.Ve sonra
bir daha sildiğim..O kutucuğa sığamayan harfler
yalnızca kabına sığmazlığından değildi..Kaybetmeyi
göze alamayışımdandı..İstedimki,hani nasılsa güzel
günlerin mevsimindeyiz ya oturup gözlerine,ellerine
söyleyeyim bütün o söylenmemiş sözcüklerimi..
Sebebini anlayamadığım hatta hiçbir zamanda
anlayamayacağım bir şekilde üstelik o en güleç,
en parlak Cumartesi günün de yan yana getirilmeyi
bekleyen bütün harflarimi batırdın açık denizlerde.
Siyah ceketli şiirler,Yakamoz gülüşler,Çiğ damlası,
dahası,Saydamsu!! Bir asmaağacının dibine susuyorum seni..
Dilerim hep mutlu olursun ’Tarlakuşu’..

İnsan yaşamı geçmişin silsilesimiydi yoksa..
Hislerimizin en kötüsü hep gün gelir bulur mu bizi..
Bir şehrin kapısını çarpıp çıkmak neydi diye düşündüm.
Nerde yaşamıştım bunu,nerde yazmış,nerde söylemiştim.
Anımsıyorum,öncesinde kandıran insana değil,kandırılmaya
kızamadığım için kendime kızdığımı söyletmişti o hislerim..
Yazmak ne zaman anlamını bitirir Gogol..Bir yansımanın,
bir saptamanın önüne geçemiyor artık yazmak..


Topla gökyüzünden doldur gözlerine yıldızları
Erken ölen şairlerin yarasına dokunmak kalbe iyi gelirmiş..

Anlat diyor el değmemiş bir şiir

geceleri pencereye yağmur yerine
sözcüklerin tıkırtıları düşer gibi seviyorum
ilk incinmişliğimi
geceler tanır beni
sokaklar,şehirler,devriyeler tanır beni

Sonra diyor ezberlenmiş yenilgim

derken güzel bir sabah
yüzümden öpüyor çok yıldızlı bir gece
bu çağda bu hüzün tanır beni

Sonra diyor bir şarkının nakaratı

söyleyemiyorum
mavikuşun kanatlarında seke seke
çığlık düşüyor yakamoza

Sonra diyor aynada yüzüm

sonrasını nasıl anlatayım
mayıs’ın on yedisi ağlatır ikimizi

Eğilip kulağına fısıldadık gecenin
neyin var
seni böyle coşkun
seni böyle mahsun kılan ne
hiç
kızılcık şerbeti içtim
ey hayat! çık teninden ve benimle yüzleş

Bir vagon dolusu umut yüklemiştim
bir sabah geldiğim şehre
etrafımda çerden çöpten oyuncaklarıyla
telaşlı çocuklar
bir kadın yüklenmiş gidiyor balkon çiçeklerini
yanıbaşımda en sevimli haliyle ürkek cumartesi
şarkılar söylüyordu
yolboyu beyaz badanalı tek katlı evler
rüzgar saçlarımı dağıttıkça yüzümde pır pır bir sevinç
ellerimi uzatsan avuçlayacaktım gökyüzünü
özlemimi gidermeye dalga sesleri yetmiyordu
gün biterken
üç yüz iki numaralı odada
bileklerini kesti su’ya dair ne varsa şiirden öte

Belkide rotasız bir vapurun son seferinde
ateşe verdik kuşların şafağa olan güvenini
gövdelerimizi sokaklarımızı hırpalayanlar ne ki
sözcüklerini dehşet bir kente susmuşluğun
yürekte uzaklığın kor hali

Ah sana onca isimden sonra sessiz gölge mi demeliyim yoksa
sanki herşey rayları döşenmemiş bir trenin
bomboş istasyonları geçmesi gibidir
içimideki ses durup dururken senin şehrinden kalkıp
İstanbul’un çınarlı bir kahvesine,oradan
smirna’nın üç yüz iki numaralı odasına doğru yol alan
beyaz vapur’da nasılda bitimsiz yankılanır durur


’’Gece bütün nezaketliğiyle turuncu tosbağa..
Söylesene hala meşgul müsün?’’..