Ben sabrın bardağından taşan son damlayım resmen,
Çatlıyor tüm yerkürenin kaldırım taşları
Küçümsenen tek bir damlada koskoca yelkenliler
Kasırgalara yenik düşerken…

Bir Ada vapurundayım;
Öyle tatlı esiyor ki rüzgar,
Annem gibi okşuyor yüzümü...
Kafamı yaslamak istiyorum bulutların omzuna
Sessizce eşlik etmek birkaç damla gözyaşıyla;
Toprağın bağrında aç bekleyen tek bir fidanın
Damarlarında hayat bulmak umuduyla…

Kırmızı şalımın ucu dalgalara
Kocaman bir "merhaba" deme çabasında;
Aşkın rengini taşıyorum ya üzerimde
Mavisine kapılmaktan korkuyorum
Vapurun akıp gittiği denize…

Martıların taze simit kokusuna zaafını bilmeyen yoktur
Nasıl da kanat çırpıyorlar susamı yanık bir gevrek kokusuna
Son lokmasını havada kaparken
Sessizce gülümsedi bana;
İstek bir parçaydı sanki “İstanbul”
Tüm sevda mağdurlarına!

Neler biliyordu da ketumdu ah şu kuşlar,
Ne aşkların bileti kesiliyordu gelinlik provası yolunda
Ne Ayşe’ler mendil satıyordu ve Ali’ler kırmızı ışık kurbanı
Cam silme telaşında; bir lokma yavan ekmek uğrunda…

Ne otobüsler tıklım tıklım içi bir yığın
Hüzünlü, şen, ayaklı kitap takımıyla…
Hepsi birer hayat hikayesi, camdan yansıyan sima dokusunda…

Perşembeler Cumaları ne güzel beklerdi
Şerefeler meydanında ve müezzin ne güzel seslenirdi cemaate
Beş vakit, yedi tepe; İstanbul’da…

Gökleri deliyordu binalar, martılar şikâyetçiydi
Sanki bu durumdan…
Bebekler cami avlusuna bırakılmak için doğmazlardı ki
Kurşun değil çiçek atılırdı kadınların üzerine,
Misafir bereketti, huzurdu
Komşu komşunun kahvesinde kırk yıllık huzur bulurdu…

Ah bir gün yirmi dört saat
Ama saatler çok b/ölmeliydi
Galata köprüsünde bir balıkçının oltasına takılan
Palamuta sorsan söyler;
Doymak adına daha çok balıklar ölmeliydi...

Hele martılar güneşi karşılarken
Ne çok dua ederler kocaman yürekleri kanatlarını sarsarken;
Sessiz İstanbul’u d/inlerlerdi
İstanbul da ne çok söylenirdi birazı denizden
Birazı köprü dibinden, kimi yosun tutmuş denizinden…

Ada’ya varana kadar derdim var sanırdım,
Oysa martıların kanatlarının neden bu kadar ağır olduğunu şimdi anladım;
Onlar gözlerinde şahit, dillerinde delil, gagası tutarken aşını
Dertle büyütmüş beyaza çalan başını;
Alaysı bir gülümseme var ifadesinde
Pişkinlikle karışık;

"Aşk" ruha değebilecek en dertli keman notası
Çal çalabildiğin kadar;
Ben ne ağıtlarda uçuyorum semaya, ağırlığını kucaklarken
İstanbul’un Kız Kulesi Mevkii; Ortaköy sahili ve daha nice yerlerinden…
Hissediyordum bu serzenişi derinden…

Son sözüydü martının mıh gibi çakılı son bakışına;
“Biz bir yudum simide havalanırken,
Siz bir gıdım umuda depar atarsınız…

Ortak noktamız şudur ki;
Ruh kanattır ve tek amaç
Kanat/mamaktır…