Kaç yaşındaydı ki bu ağaç
Kaç halkası vardı
Gövdesindeki kır çiçeklerinin otağında?
Kaç misafir ağırlamıştı yağmur çamur demeden
Su toplayan ayaklarının kavuklarında?

Yaşanmışlık mıydı onu dallandıran
Her an basacakmış gibi bağrına;
Yoksa yaşamak mıydı köklerini sağlamlaştıran?
Ne o merak eder gibiydi,
Ne de ben cevap bulabilmiştim
Hazinemdeki altın sorulara;
Cep delik cepken delikti yine
Varlıktan yana…

Hüzne tanık kemane ruhlu
Bülbül,
Gül’sün artık diyor
Şu garibanında yandan çarklı kaderi;
Divaneye dönmüş sanki
Yatağında dere
Ç/ağlıyor alası mühürlü kefaline,
Çakıl taşlarında sağır edici ağıtlar var
Batıyor an be an yerin dibine
Yalnızlık esaretindeki sazlıklar…


Güneş terlemiş sanki
Süzülüyor sarısı damla damla
Saçlarından,
El sallıyor masumane
Kaçırırken gözlerini
Kahve yüklü dağların arkasından…
Kıyamam, dökme sarını yeşile
Ara renk yok ki bende…

Geçit töreni var bulutlarda,
Önce beyazlar saçıyor nurunu,
Griyi çalanların ayak sesleri
Sarsıyor gölgesini kara bulutların
Ta ciğerinden,
Şifayı kapmışçasına döküveriyor incilerini
Hazan yüklü maviler…

Sen çok yaşa!
İyi yaşa; dercesine kanat çırpıyor
Güvercinler;

Ve gövdesinden besleniyor yaşlı ağaç
Rahmet düştükçe kıvrak yapraklarından
İnsanoğluna ibreten dik, eğilmeden;
Ölmek için büyüyor;
Yaşamak için küçülürken…

Kaç basamağı vardı ki hayat denen binanın,
Sığar mıydı bir ağacın küf kokulu halkalarına
Yaşam, yaşamak pahasına ?