Sana “öylesine” değil,
“Ölesiye” yazıyor
K/alemim,
Mürekkebinin son damlasına
Kadar!
Süt liman bir haldeyim…

Halt etmiş tükenmişlik
Hatta,
Yeni moda sendromu da!

Hey gidi yedi tepe İstanbul!
Kubbelerinden şahitsin
Bana!
Pencereme ritim tutan
Yağmuru da es geçmemeli
Aslında…
Gramofonda Bediha Akartürk,
Anonim kahve kokusu
Fincanımda!
Saatin sesi, kalp ritmimle
Müsabakada...
Eziliyor kelimeler
Don Kişot değirmenlerinde
Un ufak olasıya,
Hamuruma katsam yeri var hani
Bir gram dahi azaltmadan
Mizanın kefesini!

Hangi satıra dokunsam
Haremini açıyor ilham,
Utanmadan!
Sanat için soyunuyormuş
Güya,
Gel de inan!

Neye kalemimi atacak olsam
Soluyor göze batan yeşiller,
Lime lime dökülüyor
Suret’ in karşısında…
Heybetin ve şaşanı da
Unutmamak gerek.
Hangi kalem secde etmez ki
Yaradan’ın bu güzel sanatına!

Bir kalemin
Kuşluk vakti duasıdır,
“ Ya Rab, kimi zaman
Hakimlerin ellerinde kırıldık,
Küstük hayata.
Kimi zaman ise,
Köpük köpük, ılık ılık
Aktık içe
Hayata dair ne varsa!

Şimdi
Beni “edebi” dünyadan,
“Ebedi” dünyana
-Ki bir harf becayişi-
Bir çift gözden
Cennetine merdiven dayamak
Umuduyla,
Kabul eder misin huzur/una?

Camiden yükselen bizim müezzinin sesi
Kağıda “amin” demek düştü
O gün bugündür, öksüzdür
Yazılmaya hasret duygular!

Sen bunları düşünme
Kal/em
Sana cennetinde
İyi uykusuzluklar!