namüsait zamanaz daha ölüyordum çözemediğim bulmacanın boş kutucuklarına hapsedip kendimi annem mantı açmaya niyetlendi durduk yerde babam kaldırıp başını ganyan kuponundan demli bir çay istedi oğlan patlamış mısır sen karpuz... sonra komşular geldi gürültüyle babamın keyfi kaçtı alıp ceketini eline çekti kapıyı mantıdan ayır dedi bir de gitmeden içini doldurduk beraber mantının tabi annem yeni çay demlemem için kaş göz etti komşular dedikoduya başladı erkek nüfusu terk etti odayı ’’beni de alın’’ deyişimi duymazdan gelip unutup ölümü dirildim hayata kutucuklar dağılırken her yana indirdim şüphelerimin şalterini zaten herkes çok meşguldü zaman yoktu yaşamaktan |
mısır
karpuz
yanında kavun
peynir
ve
ve
ve
de
rakı
tebrikler
imle