İltifat etmeden şiirin kalbine ve itibar etmeden hissettirdiklerine maksatsız ve hikmetsiz ne varsa söze dair
söylenmeli şimdi.


Niye hikmetsiz dedik; Şiir girizgâhta:

“Tanrım…
elimi bıraktığın gündü ” diye başlamış yüreğinin sözüne.


Peki, Tanrı bırakır mıydı bir kulun muhtaç elini, bilakis kâinatı çepeçevre kuşatan ilâhî duygu
girift âlemde en ince ayrıntılarına kadar aksettirir kendini.


İnsanın bağrında barındırdığı tüm renk, desen, nağme bir şekilde hissettirmek isterken kendini
cismani dahi olsun giyindirmek ister yüreğinin sesini.


Bir kalbin ağrı eşiği sanıyorum ki en dayanıklı ki; en dayanıksız olanı.


Hüznün hâkim olduğu dizelerde aklı en ücra, en kenar mahallelerinin kaldırımlarına düşerken
bambaşka mecralara akıyor şiir.


Duygu dünyasında yaşamayan her şiir kendini fazlasıyla hissettirir. Şairin şiiri dünyası ise mesken eylemiş gibi. Yavanlıktan uzak, hissederek ve yaşanarak yazılmış dizelerle karşımıza çıkmış Şair.

Bu nokta da Atilla İlhan’ın sözleri kulaklarıma çalınıyor : “ Şiir yazılmaz, söylenir ”




“dini imanı olmayan bir duadan
medet umuyorum aminsiz”


Dini imanı olmayan dua ne olabilir diye düşündüm.

Uzanan ellerle her lahza isteyip dururken bir karşılığın verilmemesi durumu mu idi vuku bulan.
Eksik bir imanın mı kastı vardı. O sebeple mi idi dilin “ âminsiz ” kalışı.




Âşk’a ihanetin kabul görmeyeceği bir yürekte uğruna ölünecek bir nefes verilir ancak.




///




Su utanır mı bilinmez lâkin Şiir akmış gitmiş…