Bedelbir kelebeğin nefesi ile sardım yokluğun tarafından işgal edilen (y)anımı kendi ikliminde yabancı gecekondu çehresini süsleyen pejmürde kılıklı duvar dibiydi mazim yol güzergâhımı kalbinin içinden çizdiğim günden beri do(ğu)lu gözlerimden karadeniz akıttım kuzeyli ağzıyla sevmeye başlarken ankara’yı babadan kalma bir ezginin nağmesiydi kirpiğime dokunan hüzün kokulu (t)eller bakışlarına teslim olmadan önceydi nazlı yalnızlıklara ev sahipliği yapan direnişim yuvası kundaklanan kuşları barındıran bağrımın, yetimlere ayrılan yerine şimdi de seni sığdırıyorum (s)ona akarken -bedeli ağırlaşan bir ömrü bıraktım ardımda/hesabı senle kapatıyorum…- Cömert Yılmaz |
Gün batımında şiirlerinizi okumak...Zamansızlık hissi ve hüzün...