-beşinci yılın ardından-


şehrin kenarında bekleyen
kurak bir mevsimin
çiçeklenmeyi beceremeyen halini giyinmiştim


harfleri yutkuna yutkuna
konuşmayı öğrenirken
"seni seviyorum" cümlesindeki
y’e t k i y i
dilime sürmeyen tanrı’ya
hiç gücenmedim
dişlerime çarpa çarpa seken
s’lerin arasından
sıkışarak
çıkan ıslık sesiyle
aşka çalan bir bağlamanın
tellerine
kısmetimi bağladım

"kalpten kalbe bir yol vardır
gözünen görünmez sırdır"


sonra
yılların koynunda gizlenen
o mûbârek gün geldi çattı
soluma iliklediği dördüncü yıldızı
öpüp uyandırdı kalbimi
göğsüm yeşerdi ilkin
hiçbir yağmura aldırış etmeyen
duygu tomurcukları
usul usul boy verdi bakışlarıyla
kırk yıldır çırpındığım
dünyanın başıboşluğunda
iki kelimelik yer edindim
yârîn gramerînde

أنا أحبك

oysa bu söz
ne zaman
üzerime yürüdüyse
ürpertî verirdi
anlamsız bir tedirginlik üstlenir
tongaya basma korkum
d e p r e ş i r d i


"neyse" ki bu defa
iyi tarafından yakalanmıştım
iflâs eden direncimi
sesinin dokunuşuyla iflâh etmişti
telaşıma aldırış etmeden
tanrı’nın benden esirgediği yeteneğiyle
sözünü yineledi

أحبك يا رجل


yıkımlardan toplayarak getirdiğim
elden ayaktan düşme kalbimin
birbirini öteleyerek devrilen
günlerine denk geldi
g e l i ş i n

sürgüsü paslı avlunun asmaları
yediiklimi desteleyen saçlarında
yeniden gôverdî

gölgene sürdüm kendimi
ç o ğ a l d ı m yenilenelerek


انا احبك يا امر أة


Cömert Yılmaz