tam karşımda
martıların pike seslerinde
gecenin denizinde yol alan bir yelkenli
elimde rüzgarın dağıttığı küller ve kuru üzümler
birden savuruyorum komşu terasın betondan zeminine
nasılsa ellermizden esirgenen
boy vermez mi şiirler de..
hadi
bu gece
pupa yelken kıralım dümenini gemilerin
birden ve en yaşama vurgun yanımızla
dehşet gürültüler kopararak
üstelik hiç bir mezaret yokken..
çalmayan telefon,
sokakta çocuk sesi
ve korsan buluşmalar bekleyen ellerini
dolduralım ceplerimize yeter
üstelik hiç bir mazeret yokken
en yaramaz halimizle
çıldırasıya..
kıralım dümeni
pupa yelken yolculuklara
zemheriler kuş sürerken ölü kentlere
ya da!..
bu sessizlik hayra alamet değil..
ah! işte böyle hep dokunalım birbirimize..
akşam kuşları uçuşurken..
gün inerken kente..yel eserken..deniz köpürürken..
hiç bitmesin gece..saçlarımız uçuşsun,
koşturalım içimizdeki çocukluğu..




’Pulsuz ve adressiz mektuplar biriktikçe
o en sevdiğim sihay beyaz sevinçlerim çoğalıyor’..