Pulsuz ve adressiz mektuplar biriktikçe
o en sevdiğim siyah beyaz sevinçlerim çoğalıyor..

Bu gece
pupa yelken kıralım dümenini gemilerin
birden ve en yaşama vurgun yanımızla
dehşet gürültüler kopararak
üstelik hiç bir mezaret yokken

çalmayan telefon,
sokakta çocuk sesi
ve korsan buluşmalar bekleyen ellerini
dolduralım ceplerimize yeter
üstelik hiç bir mazeret yokken
en yaramaz halimizle
çıldırasıya

kıralım dümeni
pupa yelken yolculuklara
zemheriler kuş sürerken ölü kentlere
ya da!..
bu sessizlik hayra alamet değil..

ve deki
suların birleştiği o ılık nehirlere gidelim
boynunda çiçekli taçyapraklı kolyenle
ve saçların
düş rengi
ne çok kılıç kuşanmışlar vardı gecede
ne çok karanfil
bir de içimde gerilen şu yay’a dokun
iflah olmaz bir mevsimdeyim
yeniden,yeniden kırılgan bir koza örüyorum kendime..
ah! yine de
erguvan gülüşler var diye hayalinde bu kentin
deniz öyle mavi,toprak öyle yağmur kokulu..
oysa henüz bir adım bile atmamışken
hayatımızdan
hatırımızdan
sırasına yazdığımız
sırası gelmeyen düşlerin
içinden
gecenin dünkü vaktindeysem de
bu kesinlikle
rüzgarın hışırtısını sevdiğimdendir
gerisi yalan
gerisi rivayettir
sırılsıklam yastıklara uyanmışlığım
bir parmağımı yalana yaktığımdandır..
bilmiyorum
sabah kuşları girsin diye içeriye
aralamışımdır pencereyi
düşümde gördüğüm kesinlikle gerçekti ama
bir tren rayından çıkmış
eğleniyordu bizimle