Doğru Sensizlik
beyaz bir çiçeği üstüme örtüyorum
ne desem düşlerime dokunuyor ucu uzayan öykülerle sıkılıyor canım... ölü renkler doğuruyor şımarıklığın yavan kuşkularında kendini kendinden saklayışının öyleyse beni gülüşlerinden sakın doğru sensizlik daha güzel yalan seslenişlerinden... rüzgarlı atlar gibi koşuyorum yorgun caddelerde mavilere takılmadan özlemlerin bile unuttuğu kasabalarda sürdüm izini yalnayak çıplak bakışların sana rastladığımı sanmışım ahmak ıslatanlara döndüm yeniden... bakımsız odalarda hasta şairler gibi konuşmaya hevesi kursağında güneş artıklarına açım saç uçların kıymık kıymık kimsesizliğinde sabah beklentilerimin ama abartmamak lazım hâlâ arkasındayım sözlerimin sadece üzerini gri bulutlar kaplamış bir iç denizle rötuşladım ümitlerimi... kağan işçen... |