İronik!

Dünün diabolik çizgileri arasında kimine ironik anılar
Hiki-komori masalı anlatır durur
Artık yalnız tanrının dinlediği bir mozale frekansta
Ağlak gözlü Natsume... "Nee, mou sukoshi dake..."
Zannen dakara Mushi-sama ga shinda...
ve bir kış sabahı tanrısı güler...

Bense pek gülemiyorum trajik halime.
Bahar bilmez uygarlık çöküşleri,
Rengarenk, monokromatik...
Sinesinde en ayıp tıbbi gerçekler...
Beyni bir dar-ı umumi gibi kayıtsız.
Bu şarkı öyle de böyle de biter!

Nasılsa hiçbir kitapta yazılmadı efkarımız
Ne zerdüşt bildi ne de ehli akashya...
Mızıkçı bir çocuk gibi yalnız tanrıya küstük biz.
Kendi kendimizi terk edişlerimizde.
Ağızda metalik bir tat...
Burunda kayıp ela kokular...
Hep ağlamaklı büyülü bir ses.
Ha! unutmadan, mümkünatı yok ya...
Bir de o var! nasıl desem yani hep var!
Her yokluğunda.

Çünkü ben geçmişe küfrederim o ise geleceğe!
Bambaşka zamanlar bambaşka masallar içinde.
Bir mucize gibi umut tüccarlığı yaptık.
Belki tanrı buna da gülüyordur.
Kim bilir...