Sen bana bir küserdin…
Küsmesen iyi olurdu ama küserdin işte
Allah seni inandırsın
Yar çekimini yitirirdi dünya denen bu sürgün ülke
Ay güneşe
Gündüz geceye küserdi


Çatılınca kaşların
Dururdu zamanın tik takları
Akrep yelkovanın arası açılır
Aşka olan inancını kaybederdi şiirler
Özne imgeye, satır heceye küserdi


Yalanım varsa ekmek, Mushaf çarpsın
Cenaze evine benzerdi Ankara denen bu şehir
Çarşı pazar anında siyah giyinirdi
Kim öldü diye sorardım
Kimse beni duymaz, kimse bana cevap vermezdi


Sen ne zaman bana küssen…
Bu şehirde nefes alan herkes bana düşman olurdu
Kırk yıllık eşim dostum bile bana küserdi
Buz mavi gözlü Husky köpeğim durduk yere bana hırlar
Sırnaşık munis kedim bana trip atar
Balkonumdaki güvercinler tası tarağı toplar
Başka bir balkona göç ederdi


Sen bir küserdin…
Ben dile sakız, rakıya meze olurdum
Ağustos da çığ düşerdi üstüme
Gövdesinden kırılmış o mağrur ağaçlar gibi
Dal budak devrilirdim


Bu senin kıyametin diye
Sûr’u tutuştururdu elime İsrafil
Ü f l e r d i m