Son Bir Öyküylekendimi nasıl kandırıyorum bilmezlikten geliyorum bedenimle savaştayken özlüyorum sesini de söylemekler fışkırıyor gözlerimin bulanıklığından biyografik aşkım olsaydın keşke ama hep o andaki gibi çorbalansaydık sevgilim diyebilseydim... portakal çiçeği düşer saçlarıma seni ilk kez gördüğüm an gibi şehirler baharlarca ayaklanmış kalp atışlarımda... rezil dertler ayıklanır artık ağlamaklı ilk uyanma anlarımdan kayıp yalnızlığımın arkadaşlıkları tazelenir ışıkları söndürmeden son bir öyküyle güler misin çocuk ruhuma ay ışığından sonraki gemileri kaçırmadan rüyalarım... Kağan İşçen... |