İlk soğukları kırdık
Ellerimiz şımardı hohlanmaktan
Dudağımızın kenarındaki tomurcuk hazır
Çıkmaya aynı yolculuğa ...

 Sokak seslerini özledim
Alıp götüren meçhul gölgeyi
Ve tüm adımlar banaymış gibi umutlu
Seni arıyorum zamanda ...

 Penceremde ufuk çizgisi
Huysuz yağmurların yorgunu
Göğün gamzelerinde
Çocukların halaya durduğu  mevsimden
Haberler getir bana...

Rüyamızin ağaçları sık
Bütün kış seramonilerine uyanıp
Soba kokularıyla çocukluk gecesinden...
Uzak bir gölgeye ikimizde aynı anda iyimsermişiz
Tutup umutçuklarımızı
Bütün insanlığa bölmüşüz...

Sararmış bir konuşmaktan
Sokak aralarına sızan
Akşamüstü düşünceleriyle
Bir odaya kapanıyor çoğulluğum
Ağrıyan varlığımdan seni damıtırken
Eksik ömürleri düşünüyorum
Ağaçlar hüzünlere uzak durmayacak birgün...


Kağan İşçen...