Kırgın gülüşlerim var
duvar dibi düşlerine emanet
unut veda türkümüzü
ellerimden kayan bir şiirle hoşçakal diyeceğim sana

I

savaşı kaybettim
ganimetleri toplaya bilirsin artık
bir yaşamı avuçlarımın arasına sıkıştırıp
susmayacak olan alfabeleri mi boğazıma tıkıştırıp gidiyorum

bir acıyla sivrilt vadesi gelmemiş a y r ı l ı ğ ı
tek başına bitir beni
hangi ölüm marşı paklar
sen en iyisi yüreğinin en tenha yerine göm beni

sağ kirpiklerimi katran bir gecede
belki siyah gökkuşağı doğar
yüzleri asık olan yıldızlara aldırış etme
ben onları da sahiplenebilirim

kısık sesler dolaşsın kırgın çizgilerimde
cinsiyetini kaybetmiş yüzüme bir maske tak
söylenmemiş tüm sözlerimi soykırımla kır orta yerinden
sen yine de dudaklarımı boya teninin rengine


II

ne çok sevmişim seni
kırık bir şehir de aklımın son intihar yerinde olduğum halde
sıvaları dökülmüş duvarları nem yemiş bir evin
ürperten görüntüsünde bile

film şeridi gibi geçen hâyallerden
söküp alsan diyorum gözlerimi
repliklerini kaybettim son düşlerimin
parçalandım
aldatmacı senaryolarca kuşatıldım

sessizliği giyindim üzerime
diz çöküp rahlenin üzerindeki ant’ı içtim
yaka paça çekip giden gece harflerimin önüne geçti
aklımı liğme liğme edip sıradanlığımı avuclarıma koydu

bir suvari gibi içimden göçen kuşlara ’dur’ desen
yırtılan yüzümden alsan bütün kirli izleri
a
r
ı
n
-mak
istiyorum



III

kanatsızım gölge etme
çekil ayaklarımın altından düşeceğim
yitirdiğim şehrin hangi viranesine yüzü koyun kapaklanırım
çek artık parmaklarını gözlerimin üzerinden
soğuldu kirpiklerim

inadına kapıma bıraktığın gece
pavyon sarışını saçlarına ne çok benziyor
ilk ve son küfrümü de yaptım sana
hayat işte kim bilir daha ne duyacaksın

’dert söyletir’ derlerya
gülmeyi haram ettiğin dudaklarım
şimdilerde lambasız bir ev gibi
biraz da kederden bozma hüzün

kırdın çocuk
kokladığımız gülleri yüreğimi
biliyor musun
sayende değirmeni olduğumuz hayattan
toy girdim olgun çıktım
bir daha yanıla yıkıla sevmem seni


IV

herkese inkar edeceğim
hüzünbaz kimsesizliğimi
ayrılığın acısı şakaklarıma düşene kadar
sır gibi sensizliğin acısını biriktireceğim

mantığım şimdilerde nerede bilmiyorum
hiçbir şeyi değil de aklımı çok özlüyorum
affedebilsem keşke gizlerimi ayaklandırmanı
tekrar saklayabilir misin beni


V

kahretsin
her şeyi sana bırakıyorum
beyrutun kızıl gül dikili sokaklarını
Filistin’in ölüm yağan hayatındaki çığlıkları
militan yalnızlıklarımı


ah kudüs yüzlüm
istilaya uğramış gönlüm göç ediyor senden
Şeria’da boğulmak üzereyim
Gazze’de unuttuğum ellerini uzat
guslet beni ...



An/kara...

Yalnızlık Abidesi


../ içimde öksüz bir çocuk bıraktın senden kalan son yadigâr ...