Mum karası dudaklarına düştüm
bir ölünün gözlerinden öper gibi...


I

Yorgun yüzlü masallar da
bir aşkın kalbinden kovduğun çocuktum
çıplak umutlarla kalakaldım düş yanında


artık özlemlerini giyen resimleri kucaklıyorum
ellerimde bitmiyor yangınlar
ateş oldum sana yandım
rüzgâr oldum kül diye savruldum
ayazın işliyor içime

-üşüyorum
ısınamıyorum sensizliğe...



II

bir şifaydı oysa kerbela gönlüme bıraktığın son hatıra
leyla esintisi gibi
meleklerin şahidi gibi

hangi göz seni bana gösterir
hangi yüz seni bana benzetirdi
silsen diyorum şu gözlerimdeki yalnızlıkları
yağmurum olduğun bir an da

hep kendimden gidiyorsun kimse bilmiyor
karanlığa sarılıp ağlıyorum
ne zaman gözlerin düşse geceye
dudaklarımın kelepçelerinden kaçırıyorum küfürleri

adın ki dilime kördüğümlenen kırılgan bir gülüş
ceplerimde siyaha boyanan düşlerim
günahsız ölümlerle sende kalan yanıma göç edişim
bilmiyordun ki gölgende tükendim


çaresizim
arkana bak
ayaklarım izinde gömülü duruyor


yolum yollarına düştü
peşim sıra koşup geliyor karanlıklar
kaldır kirpiklerini yorgun şehirden
açılmayacak kilitler vurma yüzüme



III

’aşk ve kin’ eşlik ediyordu acı bir senfoniye
sensizliğin kömür dumanıyla tütsülenen akşamlarında
ne kadar sevdiysem o kadar çulsuz
ne kadar sevildiysem o kadar fakirdim sende

kırmızı isyandı
gözbebeklerindeki kadehi kırışım
kasvetli bir rüzgârdan ç/almıştım hıncımı
infilâk ediyordu attığım her çığlık
pervazımda asılı sâlâ sesinde

bir dua yamala yaralarıma sevabına
akıbetim n’olur bilmiyorum ama
ezelden sürmüştüm hüznüme sabır tanelerini


dilini bilmediğim kentlere sürgünüm
sireni çalıyor gitmelerin
dudağı çatlak bir türküye bulanmışım
gidişinin izlerini taşıyor ayağı kırık yollar
ağız dolusu küstü işte vedaların



IV

ceylan uykularını yüzüme çarptığın günbatımında
sustum
gülüşüme inşa edilen ağıtlar peydahlandı
üstün körü büyüyen şehrâzât çocukluğuma
ve ben
ortalık yerde hayatıma kastediyordum

ö l ü r c e s i n e ...


Yalnızlık Abidesi.


Kıbrıs...