I-

Uzak dur bu şehirden üşürsün rüveyda
bir hatıranı dahi bırakma
saklandığın tüm yerimden uzaklaş
kulaklarımdaki fısıltı sözlerini
tenimdeki kokunu
al ve git
ağırlaşan gecenin koynunda yalnız bırak beni

arda kalanları üzerimden atmasını bilirim
vurguna takılmış sözlerimle
bilmesem de aşkın terziliğini
merak etme
gözlerine yeni cümleler dikecek kadar
kalem tutmayı öğrendim

biliyorum
çoktan dudaklarıma dikmiştim ayrılığı
kendi sularımda seni boğmaya çalışırken
sığ bir rüzgarın içinden hâlâ neden çekip çıkartmaya çalışıyorum seni
galiba yaşam bizi bir kıyıya süreklemek zorunda
senli veya sensiz
benli veya bensiz
oysa tuvalimdeki renkler hep siyahtı
ve kırmızıydı gördüğüm tüm rüyalar


II-

ah rüveyda
pişmanlığımda dilime çarpan hecelerim sanadır aslında
kimse bilmiyordu biz aynı alfabeden doğduk seninle
karanlıktan yükselen çığlıklarımın sensizliğe olduğunu
eylül gecelerimde nefesimi parça pinçik ettiğimi
her zaman bir kaç adım ötende olduğumu bilmiyordu kimse

bilmiyorlardı
senin olmadığın bütün sözlerden dilimi kaçırdığımı

bilmiyorlardı
haykırışlarımın paldır küldür gidenin ayak izlerine denk olduğunu

ve bilmiyorlardı rüveyda
aynı kadehte karışık bir içki olduğumuzu

bu yüzden hep ince dokunuşlu sohbetlerde
sensizliği otutturdum karşıma
git dediysem gitmeyecektin
çoğalacaktık gecelerce
sahipsiz renklerimizi koynumuza alıp
sığ gecelerde yalnızlığımıza kadehler kıracaktık rüveyda


III-

kör sitemler batırıyorum şimdilerde dilime
ağız boşluğundan düşecek kadar hafifleştim
nefesine sığındım bırakma beni
kalp atışlarına beş kala durdum
sanki sana geç kalmış gibi tıkandı bütün damarlarım

kaç zamandır terk ettim uykuyu
göz kapaklarımı dahi kapatmıyorum rüyalarına batmasın diye
her gece kendi kabuslarına diz çöker oldum
içime acı çalınmış sabahlara uyandım
çardağımda gözleri kamaşan serçelerle ağladım

az biraz değiştim işte

başkalaştıkça sen oldum
yeni doğmuş çocuğun kalp atışları gibiydi susuşlarım
konuşursan ’’kaybedersin’’ dediler
seni kaybetmekten daha kötü ne olabilirdi
açtım ağzımı
elimden oyuncağımı aldılar rüveyda


IV

ah rüveyda
dolunayı kıskandıran tek ışığımdın
nerede hata yaptıkta bu dehliz karanlıklar çiçek açar oldu
biz neden gider olduk
neden hiçbir şair yazdığı şiirlerde uyak düşürmüyor bizi
yazılmayanlar yazgımızmış
kader kadar karanlık kaldık kararan ışığımız da

bak gökyüzü yine kar ağlıyor
ayaklarım yanıyor yürüdükçe bu meydan yalnızlığında
ısınmak için bir sigara daha mı yakmalıyım
beti benzi atmış parmaklarımla

seni yakıyorum rüveyda
kül rengidir sevdam artık bir şairin son dizesinde
kalbimse bir celladın elleri arasında
bir ölünün yüz rengiyim sensiz çürüyen bu kentte
a y r ı l ı k tan gayrısını bilmiyorum
ölümden öteye gidecek derman kalmamış dizlerimde


V

son bir kez bak gözlerime
vakit bir aşkı kalbimdem söküp gitmenin vaktidir
sen benimle birlikte gel
can çekişen bu aşkı ölüme hazırla


Y a l n ı z l ı k A b i d e s i

An/kara’sızım...