Hepsi hiçbiri kadardı
oysa sen
aynı dili konuştuğum tek yabancıydın

I

Yabancı
bu şehre bir ben yakışmıyorum
içimde kentin dalgaları çırpınıyor
pervanenin ömrü kadar giz kıldım kendimi
sırrıma kadem basmadan gitmek gerekli

ben kirli bir yüzüm çoğul kavgaların içinde
gözlerimin önüne düşen yüzsüzlüğün esiri olamam
suskunluğumu işgale yeltenen tüm intiharları kaldırdım
yetiyorsa gücün öldür beni

güç/süz/üm
parmaklarımın arasına sıkışıp kalan nikotin kokusu kadar
kaldır boyun bükmüşlüğümü senden
devrilen tüm cümlelerim devrik sesime yetişmeden

II

vazgeç/mek istiyorum
boyutları değişen hayatımdan
çoğalabilsem en yetim kaldığım saatlerde
saklayabilsem intiharımı gözlerden uzak bir kente

vazgeçemedim senden tünerken tükenmişliklerim içime
sağım solum sobe saklandığın kayıp yeri bilemedim
önüm arkam dip sayfaların acizliğini karalıyor
sığınışlarını sobeliyorum

sen yine gözlerimi bağla elim sende için
yorgunluğumu al ellerimden
hiç değilse bu defa dokunabileyim sana
kulaklarına bıraktığım fısıltı sözlerimle

ve kaybolmadan suretin içimde
imlasız cümlelerime sokul
geç kalmadan bir şeylere
nefesime karışan ağır şehir kokularına yenik bırakma


III

adın dilime mimlenmiş
altı kurşunluk bir harf dizilimiydi
bir kapsül boşluğuna sığmayacak kadar küçüktüm
içimsizliğim yakıcı a y r ı l ı ğ ı doğuran bir gece de

biliyor musun sevgili
adıma yıkılmış bir kent inşa ediliyor
temeli hicâzdan duvarları gururdan

terk ediyordu zaman
kum saatleri alnımın orta yerinden sokan bir akrepti
bu ölümden usanmadım
yoksa nasıl sensiz kalabilirdim

s/avunmasızdım
bir gece vaktiydi Ankara da
hangi pencerenin kapısını açsam
rüzgâr avuç içimdekileri toplayıp savuruyordu

en ince yerinden kopan damarlarıma seni bağladım
en dönülmez rüzgârlara teslim ettim kendimi
en buzdan morgları giyindim üzerime
en cüretkâr korkaklığımı astım kırık camlarıma

caddeler
sokaklar
bütün ışıklar üzerime kapandı
bir seni öldüremedim
ağzına ıslık verdiğim rüzgâr da


IV

ruhumun kesiklerinden düştün
benim her yanım kırmızı
kan kokan ellerimden yüzümde bir tırnak çiziği
düştüğüm yeri boyuna denkleştirdim

a l m o l a l a r ı m ı g i t t i ğ i m y o l d a n
acıma eş olan siyah bir martı getir
sonrası sen ’hayır’ de
böğrümün orta yerine inen bir yumruk nidası gibi


ayağa kaldır beni gitme vaktim
şu merdivenler nereye çıkıyor
sensizliğimden göçüyorum
sensiz/ce ölüyorum


ben zaten seninle hiç baş edemedim ki
her parantez içlerine iç susuşlarımı yazdım
sövülmüş bütün ayrılıkların yara beresine kendimi bastım
yine de her gülüşümde yüzüm kirlendi


V

sevgili
İstanbul’um sana emanet saklan içine
başka bir şiir de kayıp ilanlarıyla
düşlerimi bulan ebe gibi bulurum nasılsa
şimdilik kayıpsın yüzüne sürdüğüm mor’un rengiyle


özür dilerim sevdiğim
affet beni
yine ayrılmayı başardık

’ Y a l n ı z l ı k A b i d e s i ’



An/kara