Bu son a y r ı l ı k t ı r haberin olsun
mabedimdeki yüzün kadar masum...

I

Ellerim de buz dağı
bir mermi yarasını soğutmaya çalışıyorum
benimkisi acemi yürek sancısı
y a l n ı z ca y a l a n s ı z c a

kararsızdım
eskisi gibi keyfimi yerine getirecek bir şarkı da bilmiyorum
rakı bile bana ihanet ediyor suyla sarmaş dolaş
ağır aksak düşüyorum işte geceye
yorgun bir savaşcı gibi emmeye başlıyorum bardağın dudağını

anason kokuyor gözyaşlarım kaç zamandır
dilim kekeme olabilir ama ıslıklarım bir çığlıktır
hadi sende al benden şu emanet cümlelerini
bana beş harf yeter

II

ben hayatın her anında yaşadım seni
başka roller düşünmüştüm içtiğim her efkâr sigarasında
neydi bizi anlamsızlığın girdabında rotasız bırakan
yoksa senin yok oluşunun acısı mıydı beni anlamsızlaştıran

dumanım ol
estir beni ela devingen akşamlarda
yak
yık
bilmiyorsun ki verilecek nefes kadar anlığım
bunca zahmete ne gerek var

III

usumu yabancılaştırmadan çek git
zindanlarıma mühürler vuran aşk’ı aşk yapmaya çalışma
bunca yıllık sevdaya ’hayal’ di dedin ya
sanki tenime bir bıçak sapladın

zaten bende gözlerindeki fer kadar gidiciydim
olmasa da bir kapı aralığı
çoktan kesmiştim yüreğimin bileğini kanatırcasına
dilimin nasırlaşmış yanıyla bir gidişi daha yazdım
senli.
sensiz..
sade...
ve sessiz....

bildiğim bütün ezberleri bozdum
işte o an tutuldu ay’ım
zeytin rengi akşamlarda debelenip durdum birkaç kırık heceyle
bir gece yalnızlığı işte
önümde bir kadeh rakı
ölüm dolusu izmaritler boynunu büküp bakmıyor olsaydı eğer
ve teninin bir başka sarhoşa ait olduğunu bilmeseydim
inan ki bu geceyi yaşanmaz sayardım


bu aralar garip huylar edindim
tutarsızlığım başladı
zamansızlığım boyumu aştı
hırçınlığımı söylemiyorum daha kırılmadık zigon sehpa kalmadı
biliyorsun ben böyle değildim
galiba senden yadigâr kaldı

herkesten saklanıp kaçmak istedim
perdeleri dahi aralamadım
hiçbir yer bulamadım
annemin bana kızınca
saklanmak için girdiğim gardroba da sığmıyorum artık


neyse deyip içime çekiyorum olup bitenleri
durmaksızın çığlık atan cigerlerimi kediye veriyorum
gözlerim bile aynada tiksinç yüzümü görmek istemiyor artık
yüzüne n’oldu diye sorma
biliyorsun işte konuşturma beni


IV

farkında mısın
ne çok göçebelik sinmiş cümlelerime
evde kalacak kadar da cesur değilim
hancı kim
karşımda duran gölgen mi

hangi cümle ikimizi işaretler bu evin içinde
yalnızlığa yoldaşlığım bahtım olsa gerek
saatin farkında mısın kaç oldu hâlâ gelmedin

kendimce sorgulardayım lütfen kanıtla suçsuzluğumu
ışıklarıda söndürdüm kirli yüzümü ört bas etmek için
adını da astım üryan duvarlara
kes bu cürmün hesabını da borcum neyse ödeyeyim
istersen sonra öksüzlüğüme as beni

üzerimde yoğun bir kimsesizlik
aklımın sağanak kesimlerine damlıyorsun keskince
şaşan fikrime müstahâktır
köreltemezken bütün suçlarımı

V

n’olursun bana kızma bu kadar çok uyuyorsun diye
uykum ol
kollarında cennet uykusuna yattığım yatağımda
zaten sen yoksun ya utancından bakamıyor yüzüme
inanmayacaksın belki de
çıplak gölgene alışmış duvarlar bile gözlerini kapatmış
benimse yüzümün rengi değişmiş
çekmeceden çıkan bir giysi parçasıyla

gece yine yeniledi kendini
yine dokundum sana utanmadan
yine özledim
biliyor musun ben yine ağladım

An/kara ... ’Yalnızlık Abidesi’
YALNIZLIK ABİDESİ