Ardında bıraktığın bu kent yoksul…
(Eylül)

Gözlerimde kuruyan sararmış geceden al beni
tenin ki şarampolden alan deli bir dalgaydı
boğulduğum Marmara da
ben yüzmeyi bilmiyordum ki Zühre

I
sen gidersen bu şehirden yetim kalırım Zühre
şefkate aç bir çocuk
kendi dehlizinden çıkamayan bir zanlı
eli yüzü yara bere içinde kalan dilenci olurum

dünya
dünya hangi yana dönüyor Zühre
düşlerim içimde yangınken nasıl geçerim siyah bakışlarından
hissetmekten o kadar uzakken
şu sayıklayan bedenimden çıkan ses
neden alıp başını gidiyor

II
öyle gider gibi bakma bana
sandığın kadar sağlam duruşlu değilim
gitme
kal Zühre
kirpiklerimin penceresinden gir içeri
parmaklarımın arasına sıkıştır o küçücük ellerini
ümitlerimin tükendiği yerde umudum ol
ama kuytularda susturma avazımı

kollarımı açmıştım sana jilet kesiği olmayan
tiner çekmemiş bir ciğerle sevdim seni
sebepsiz sorgusuz sualsiz izbe duygularla
g
e
l
sarıl bakışlarımdaki aciz çocukluğuma Zühre

bir gidişte kaç güvercin vuruldu kanatlarından
kaç adım sensiz adımladım dibine battığım sokakları
kalbimi esir aldı boşluğuna düştüğüm vuslat sancısı
oysa
mavi bir geceden doğan loş bir ışığın kavuşturduğu andı yoksulluğumuz
oysa
yorgun iki yürek tutulmasıydı vurgunluğumuz

şimdi
kan damlıyor göz pı’nârlarımdan
sürgün ettiğimiz sevda can çekişiyor avuçlarımda
hasret kavruğu genzime sunduğum esrik nar şarabı tesellim
biliyorum ki içtikçe yanacak içim,
ve yazdığım kalem kadar tükeneceğim

kal diyorum işte sana kal
serin bir sonbahar akşamının nefesine karışan kokunla
yer kaysın ayaklarımızın altından
ufak adımlar atalım bunca yakınken
hadi yatıya kalmak için izin al kendinden
sığınacağımız tek yer kendi bedenlerimizdir

III
söyler misin nasıl bir serzeniş bu
b/öyle derde saplanıp kalmışken
hangi aklın unuttu beni henüz saramadığım yaralarımın içinde
anlayamadıklarım buhar olup uçmuşken
d/okunduğu yeri yakıp yıkan
acının adı nedir

ben sefil dokunuşlarında sen olmayı beceremedim
her acı bir aşktı darağacın da ellerimle geçirdiğim
can kırığından arda kalan ateşin içinde
oysa yanmaya bileylenmiştim
saten gözlerinde Zühre

bu yüzden aynada göremedim kendimi hiç
dolaşmadım yanımda sen olmayınca bu şehri
ben yüzümde hep hüzün barındırdım kağıt evler içinde
kaç kez bağrımı susturdum
hangi çığlık koynunda saklar
avaz avaz sustuklarımı Zühre

hiçbir tanık çıkmadı gözlerime
serkeş bir ağıdın içinde buldum kendimi
omuzuma uzanan bir el ‘’neden ağlıyorsun ‘’ dedi
ben yine sustum
ağıtlarımın kimliği yoktu

ben sana
ben sana ne diyeyim zühre

IV
sen sonu olmayan bir aşk’tın
her şey seni anlatıyordu
gri renkli örtü
beyaz yüzlü yastıklar bile seni soruyor bana
gözlerinin rimelini sildiğin aynayı hiç sorma
küs bakıyor şimdi bana

bu nefret ikindisinin güneşi hangi vakte batacak
bana yalan söyleme derdin tam ortasına düşmüşüm işte
gitmeyi hazırladığın bavulunun içinde
ben hayata küstüm Zühre

gözlerimde sıla hasreti kaldı
daha kaç uzaklar boğazımda düğümlenecek
hoyratça harcadığım kaç muhtaç cümle daha susacak ellerimde sana
sevgiye aç konuşuyorsam uzak yoldan geldiğimden kaynaklanır Zühre

V
bak yine gün ağarıyor
bense bir geceyi daha tükettim tütün dumanın içinde
gece expreslerine ısmarladım umutları
raylara mimlenmiş sevdam intihar ederken

biz birbirimizin öğretmeni olmayı beceremedik
ne ben sana kalmayı ne de sen bana gitmemeyi öğretemedik
biz ayrılan yolların mülteci cesetleriyiz
yolumuz çöl ayaklarımız asfalt yanığı Zühre

kal Zühre
aşkına ateş kesilen sularda boğulayım…