Genzimde özlerken seni
umut diye açtığım perdeler yüzümü ikiye bölüyor


ey benim sevda soluklum,
sesim uçurum olup asılırken kirpiklerine elemin sürmesini çek yüreğime
sürgüne açıldı yüreğimin bütün kapıları
itebilirsin artık sırtımdan uçurum’a
uçurumlarında yâr(ı)sı vardır unutma


azalan yanıma uydurduğun masalın bir sonu olmalı
beni ayakta tutan şey’in yok’luğun olduğunu bilmelisin
zaten beklediğim de sen değildin

oysa
bir adım daha yaklaşıyordum sana
uzanan ellerimi tutabilir misin
çıkabilir misin saklandığın yerden
harflerimle çağırsam gelir misin tümcelerime
sabrımın tesbihi çatladı
sus’ma konuş
haykır küfret
izleri derin bir hayatın içinde bırakma

sensizlik bir taziye evi


parmak uçlarım çekmişti seni o karanlıktan,
sonra tekrar kaybettim
gece kör adımlara sordum seni
bende olmadığını biliyordum
peki ya neredeydin

kül olup savrulmadım mı yangınlarında
çamurlu yağmurda kirli ve paslı bir ayak iziyle gelmedim mi ardından
dirhem dirhem azaltmaktan ötede yol yok muydu
-da
öyle bir acının içinde genzime kaçırdın yokluğunu

nefesi kesilmiş nabzımın
ürkek ünlemleri unutmuş sesim
bir hece doğdum diyor bin hece öldüm
işte bu yüzden sensiz yaşadım

biliyor musun
benim hiç iki satırdan fazlam yoktu
uzunca okunaklı bir sevdanın ağrısını çekmeme rağmen
bilmediklerim bildiklerimi bastırıyordu hep
ve ben okunması gereken bir sevdanın iç sesinde
susuyordum

gelmiştin
gitmiştin
-ve bitmiştim


yıllar sonra
kendine kilitlenen bir kapı gibi karşımdaydın

aslında benim bir suçum yoktu
sen geçmiştin önce aklımdan temmuz gecesinde
gözlerim siyah-ı boyuyordu
sen’se düşlerimi karaya ç/alıyordun

aslında senin bir suçun yoktu
sadece
yokluğun tarafından kuşatılıyordum

ve sadece
gece oluyordu ben sana sığınıyordum