korkuyorum...
boşluğa uzanıyor geceler
ve ben karanlığın ihtiraslı dokunuşunda gözlerini arıyorum.... sevda sözcüklerini öğrendim emeklerken aşk denilen sandalın küreklerine tutunurken... harflerini yazdım göğe koşarak yetişmek ayaklarının altında yollar olmasa bile... kaldırımsız caddelerde çarpmadan geçmeyi öğrendim karşıdan gelenlerin sen olma ihtimallerini düşünürken korkmamayı yine ve yine beni kucaklayan yalnızlığın ellerinden kaçarken söz denilen yeminler yok olsa bile... gemilerime yol vermeyi öğrendim yollarında yüreğimin geçmek isteyenlerden kaçarken... gözyaşlarımı akıttım içime bilmeyeceğin yollardan geçerken bile... korkuyorum yokluğunda büyüttüğüm yalnızlığın bile beni terkedip gitmesinden... yalnızlığına bile layık olamadım sevgili... gerçek şu ki bilmedi kimseler seni kaç harfle kaç sözcükle geceye yazdığımı... sakladım yıllarca bir bağ gibi ağaçlar ardında sırrımı bir bahçıvanım bildi sitem yangınlarımı.... gözlerim kapalı bir su hengamesinde bilindik bir badire sancısı... gece bildi ahımı sen yoktun ve olma ihtimallerinin bile olmayacak hiç bir zaman... tüm çıplaklığıyla sana sakladığım dudaklarımda gözlerinin gidişi var... kimseler yok şu boş dünyada yalnızlığın bile gitmek kaygısında... bana kalan kendimden bile sakladığım itiraflarından utandığım bir deli gibi duvardan duvara vururken anılarımı bana kalan sen olmayan senden kalmayan yalnızlığım... geceye sunduğum ahın artık ellerimde porsumuş umutları var... |
senden kalmayan yalnızlığım...
sonunda elde var yalnızlık ...........kimsenin izinin ve gölgesinin olmadığı..
yalnızlıkla dost olmayı öğreniyoruz sonunda....
keyfle okudum ...saygılarla....