Aklından Geçeni Sayıklamak

gün bitimi anı sessizliğini kaçırmadan
söylence koyuluğunda bir şey anlatacağım sana
anlamadığına yorduğumu uyuşuk teninde rüzgarın
sarsılan yollardı yüreğimden geçen
körpe yorgunluklar aştım uğruna...

uçarı harman zamanlı acılar damıttım
savruk yaprak etkili kargaşamıza
göz kapaklarımın altından süzülen
ve uçurtma beklentili
ikindisinde umutlarıyla birbirine eş
çocukluk heveslerimizin...

yaşadığımın adı özlemekti sadece
eflatun kanamalarda
ve uzaklara direnen
umut yontusu bakışlarımda adın saklı
bense orta yerindeyim
sıla kokulu dedikleri kader göçüğünün
solgun haziranlı bir telaşın ortasında...

kahve rengi bellediydim dünyayı
ve gözlerine gömülmek isteyeli
unuttum toprağın vefasını
sakin dağ uğultularını kıskandıran
bir sesle ünleyerek kahrımı
kan dokulu doğasına özgürlüğün
esirim bende bıraktığın sonuçlara...

yıkımlar yorumuydu aramıza giren yaz
lacivert kuşkusuyla hazana varırken
yaşama üşengeçliğimdeki o gizli sebep
roman okur gibi beynime saplanışın
ve sayıklıyorum aklımdan geçişini bile...

koyun koyuna yalnızlıkların kalabalığında
bekliyorum bir tek senin sessizliğini...
soyu tükenmiş bir ayrılık bu...
sabaha karşıları bastıran
mevsim sonları yoğunlukları gibi...








Kağan İşçen