Son Fırtınaya

sessizlikteki tek ev...tozlu pencerelerinde
ilk sesli düş...
ağrılı düş gözlerimde
sokağa esir mutsuzluktan kaçma oyununda
en usta oyuncusuyum bulutlardan dem vurmanın...

kımıldar hayat bir kan damlasında bile
içim cız eder yokluğunu anımsayınca
yağmur kokulu günün son kuşları
güneş belli belirsiz şımarınca evlerin çatılarında
kuşkulu solar aydınlık şakadan bir ölüm gibi
toprağın şeceresi olurum
ateşimle boyarım karanlığı
anlamazsın...

ve bahar bana mısın demezken ölümlerime
arsız umutlara kanar yalnızlığım
gidiyorum yine...
saçlarımda avuç içlerinin ağaçsı kavrayışının özlemi
gidiyorum yine
uykudayken yeryüzünün kendine gereksiz güvenişi
balkonum serçesiz
ve sarışın bir şarkıyı çok görürken yalınlığıma hayat
gidiyorum zehir zemberek...


boşa gitmeyecek biliyorum soluduğum bu düş
bu sancısı soğuğun
iliklerime dek geçmişin kışlarına batık
yanyana iki ağaç
ayaklarıma dadanan çamur bulaşığı
bir bardakçık çiğ ve açık çayın samimiyetsizliği
boşa gitmeyecek biliyorum bu soluduğum
gidiyorum yine
gidiyorum zehir zemberek
seni hep seveceğimlerde kalmadan sözcüklerin heveslenişi...
son fırtınaya...

Kağan İşçen