canıma kastederdi gün ortası kaygıları
ömre gündelikçi gelmişim gibi tutarsız seslenişler dolusu
dilendiğim vapur artıkları yorgun döşeklerde kan revan içinde
martı sesli bir çöl kadar kendime küsüm kaderime razı
salı günleri kadar dünya işlerine hazır olsaydım keşke
perşembeler kadar aşkın
oysa şimdi sadece ayaklarımın ağrısı sızısı dinenedek
gitmek istemiyorum en asil boyutuna bütün çıplak gerçeğin
tatmak için bir ömür boyu sana koşmanın tadını...

kanıma kastederdi kıyardı sızardı bu çok önceki öğlen vakti
belki bir deniz ortası belki bir sokak
boydan boya kaldırımdan ibaret bir yönsüzlük bu
gidişten ve kalıştan yana ne varsa kaderimle ortak
kitap kapaklarına bakarak anlamına adlar arayan bir düşkün
şarkılarıma hakim olamıyorum karşımdayken ümitsizliğin
seni anneme anlatıyorum ilk ve tek...bitiyorum sanki
ağlamak istemiyorum nedense...şarkılarım bir türlü gömülmüyor
zamanı besteler bir aşk...aşk ezgisidir çünkü başkaldırmanın...

ortalık yerde karanlığa güvenmek israf etmektir cesareti
aşkla gelense savaştan henüz çıkmış bir kentin
kuşatmadan arta kalanıyla sarılmasıdır hayata
çok gençken sadece yaz yeşili yapraklarla ölçerdim
yalnızlığa tahammülümü...
şimdiyse tahammüller yalnız ve karlı
sen hasbelkader tarihsizsin
etrafı duvarlarla örülü başka bir duvar kadar yalnız...

bu zaman hiç geçmez
bu zamanların başı sonu yok
bütün an parçacıkları köşesiz
kesitler yusyuvarlak
ve sert
ve yumuşak
her an
nereye çeksen oraya gidecek bu boşluğun ortasında
bir başlamadan bitiş sessizliğiyle besteliyorum
bütün saatlerden koparılmış karanlık bir akşam alacasının
bizim olamayışını...




kağan işçen