kanatsız düşlerimin bordasına
bir kuş konar
türkuaz
dövüşken
yırtıcı
kızıl gözlü sonbahar akşamlarında




efkarımı / kahırlarımı yüklerim taşra şaraplarına
turunç ay yükseldikçe üstümden
ikindi güneşi gibi hırçın
kin besler gözlerim çiçeklere

canım deniz tadında bir asya kadını bile istemez

ansızın kökünden koparılmış dala dönerim

karamel türküler döşenir dilime

döşümde buğday başaklarının kokusu




terk edeli çok oldu
güvercinlerimi
kadınımı
bir kediyi sevmeyi




kadre kadre düştükçe şarap damarlarıma
dilinin kemiğine imrenirim gandi’nin
tuzla ovulmuş yaşamına madiba ‘nın*
kızıl gözlü sonbahar akşamlarında





karaya vuran şuursuzluğum

kapkara kaosta dağılan hücrelerim

‘’düşünceye sığmayan Tanrı’yı ‘’düşündükçe

sallanır kalbim uçurtma gibi uçsuz bucaksız göğe

serabı bulurum
şişenin dibine vurdukça










gönül gençyılmaz


* nelson mandela