Şiirler
yalansız soyunduğum yerlerdir Lelia.
/...ki bir şiirlerin koynunda soyunurum böyle ben
bir de senin karşında.../
Hadi sende soyun satır satır,
kader
etime dişlerini geçirirken…





Gece 04:00

Boynuma geçirdim ümidimi
hazırım Lelia.
Koy son noktayı elifinle.

Tek kelime kalmamalı geride.
Yarım bırakılmış bir sigara
–adının yanında-
çok bile…

Biliyorum

gözlerini sürsem şimdi dudaklarıma
yeniden başlayacak bu masal
hiç okunmamışçasına

ve
sen yine susacaksın Lelia.
Her susuşunda
bir şafak daha çizilecek bileklerime
darağacı kılığında

değil mi ?

Biliyorum

her şiirin sonunda kırmalıydım kalemi,
kürtaja kalmadan çıkmalıydım şiirden.

Beceremedim

oysa ne çok mim çizmiştin…



Sen Lelia
yorgun gözlü çocukları topla sinemden
işini bitirdikten sonra.
Gözkapaklarında çakıl taşları, uyuyamıyorlar
birde arkamdan ağlamasınlar

sonra

tabutlarımı -ki bu kaçıncı ölümüm ellerinden saymadım-
sırtlayıp sana getiren
ağlamaklı adamlara söyle Lelia
haklarını helal etsinler
ve avuç içlerine başkasını gömmesinler…

Ağlamak için kendini zorlama.
Ben zaten kayıptım.
Yolsuz bir şehirde izsiz bir adımdım.
Ucundan yakalayıp bir yıldızın
senin yerine de /çokça/ ağladım.



Kader…

Bazen, arsız bir tetik düşer
ve soğuk bir ıslık sırtında yazgı taşır.
Zemberekten boşalır ebabiller
yüzleri karanlık, pençelerinde ölüm yaklaşır.


Aldırma Lelia’m !

Bir kez daha düş kaydımı sen
papatyanın saçlarından…






…ah, bu cellatlar yok mu Lelia !
Tek suçlu onlar.
Beni sana yazmayı çok seviyorlar…






28/05/2010 Denizli


…