Sen ağladığında
hüzün ertelerinde
sararıverir baharın yüzü kahrından
Ben ağladığımda
kahkahalar ardı sıra dökülür
şom ağızlı dostların dudağından

Sen kızdığında
canını sıktıkları zaman
öfkelenip kılıcını çeker sema
kontrolsüz kınından
Ben kızdığımda
Allah’ın belası kılıç bileklerimi keser
yolunu şaşırmadan

Sen yorulduğunda
kucağını açar tabiat
bir gitar usul usul ilerler notalarda
ninni ritminde
ve saçılır gölgeleri mimiklerine
Ben yorulduğumda
suratını asar da cemre
söylenmeye başlar kendi dilinde

Sen baktığında
gökyüzündeki bulutların başları öne düşer
kıpkırmızı kesilirler utançlarından
Ben baktığımda
yağar bağrıma naftalin kokan
hazan yağmurları
kilitli sandıklardan

Sen dokununca bir gülün yaprağına
titrer şuh vücudu
diken yasa boğulur kıskançlığından
Ben dokununca
geçip gider gül yüzüme bakmadan
umursamadan

Sen tadınca bir elma şekerini
dağılır gider ağzında heyecanından
Ben tadınca bir feryat ki
yolunu kaybetmiş bir kurşun
çıkar sanki yırtılmış gırtlağından

Sen soyunduğunda
kapatır gözlerini bütün kainat
örter de perdelerini çekilir hücrelerine
Ben soyunduğumda
iliklerime kadar üşüşür gözler
salyalı ağızlarıyla pencerelerime

Sen uyuduğunda
ayak uçlarına basarak yürür şehir
uyandırma kaygısından
Ben uyuduğumda
uyanır hepten kafir
fışkırır kıyamet alametleri damarlarından

Sen konuştuğun da
süslenir de cümleler
arzulu halleriyle arz-ı endam ederler
dilinin ucundan
Ben konuştuğum da
susturur Münker Nekir
başlar art arda sorular
ki en zorlarından

Sen soru sorduğun da
Melekler cevap telaşına düşer
birbirine çarpar kanat sesleri
Ben sorduğum da
cümle alem saklanarak kör kuyular da
sıkış tepiş alır nefesi

Sen tararken saçlarını
rüzgar yetişir ayırmak için tel tel aralarını
Ben tararken, kırılır ayna
yutmak zorunda kalırım
yere düşen kırıklarını

Sen güldüğün de
dudaklarından doğar da
renkli elbisesiyle
dans eder gök kuşağı
Ben güldüğüm de
elimden tutan karabasanlar
veresiye satar rüyalarımı


Sanki
Sen Allah-u Zülcelâl’in
sevgili kulu
Ben
cehenneme açılan
kapının kolu...






Özgür SARAÇ/Râzı