Baharın son rengi de soldu bu gece,
takvimler yalan söylüyor artık;
mevsimler sensiz gelmiyor.
Yaşadıklarımız,
birer birer yokluyor yalnızlığımı
ve her hatıra
kalbimde açılmış eski bir yarayı
yeniden kanatıyor.
Geceler ilaç olmaktan çıktı,
uyku bile senden yana değil.
Gözlerimi kapatınca
daha çok görünüyor yüzün,
açınca
daha çok eksiliyor dünya.
İnsan neye alışır sanıyorsa
en çok ona yeniliyor meğer.
Sonra bir gün ansızın çıkagelirsin diye
bakıyorum ufka,
hiç gelmeyeceğini bile bile…
Ufuk kıpkızıl,
aynı saçların gibi;
yanıyor içim,
ateşi senden kalma.
Ay, yakomoz olmuş
turkuaz bir yalnızlığın üstünde,
deniz senin tenin gibi suskun,
dokunsam kaybolacak.
Her dalga adını fısıldıyor,
ben sustukça
daha çok bağırıyor içimde sevdan.
Aşkım hâlâ seni çağırıyor,
bak hâlâ “gel” diyorum,
gururumdan değil,
yüreğimden ödün vererek.
Çünkü kalbim
senin yokluğuna göre yaratılmadı,
çok büyük bu boşluk,
çok ağır bu hasret.
Oğuzcan gibi söyleyeyim sevgilim;
insan en çok
sevdiğine kırılıyor,
en çok da
onu affedemeyecek kadar
sevdiğinde tükeniyor.
Ben tükeniyorum işte,
her gece biraz daha.
Gel…
Bu şiir bitsin,
bu gece bitsin,
ben bitmeyeyim.
Gel ki,
yalnızlık bana yakışmasın artık.

Gel…
çünkü bu şehir fazla kalabalık sensiz,
çünkü İstanbul
bir kadını kaybedince
denizlerini de karartıyor.
Islak kaldırımlarda ayak seslerin yok,
ben varım;
ceketimin cebinde yarım bir hayat,
dudağımda küflenmiş bir “keşke”.
Ben seni
akşamüstleri sevdim,
limanlara yaslanan rüzgârda,
bir tren düdüğünün iç burkan yalnızlığında.
Adını her düşündüğümde
bir devrim erteleniyor içimde,
bir ülke daha yıkılıyor kalbimde.
Bak,
gece yine sokak lambalarına sığınıyorum,
rakı bardağında ay parçalanıyor,
sigaramın ucunda sen sönüyorsun.
Bütün aşklar gibi
biz de biraz yasadışıydık belki,
biraz sürgün,
biraz fazla gerçek.
Ama bil ki sevgilim,
insan en çok
gitmeye cesareti olmayanı
ömür boyu bekliyor.
Ben bekliyorum.
Adını şehrin en karanlık yerine yazdım,
silinmesin diye.
Ve şimdi finali söylüyorum,
Atilla İlhan gibi,
acıdan kaçmadan:
Bu şehirden gidersen
ben kalırım,
ama kalbim tutuklanır.
Çünkü bazı aşklar
bitmez…
sadece
adamı ömür boyu
yalnızlığa mahkûm eder.