İnsan sevdiğinin gamzesinde
nasıl ölmek ister, bilir misin?
Bir gülüşün kıyısında,
hayata küsmeden…
Son nefesini verirken bile
“iyi ki” diyebilerek.
Ben senin gamzende
ölmeyi değil,
orada ebediyen kalmayı isterdim.
Hangi yalnızlık ölüme engel olabilir?
Adını bilmediğin kalabalıklar mı,
geceyi sabaha bağlayan yorgun ışıklar mı?
Hayır…
Ölüme engel olan tek şey
sevdiğinin “kal” demesidir.
Sen sustun,
ben her gece biraz daha eksildim.
Başıma gelen en güzel hayatı
yaşamak gibi sevdim seni.
Bir mucizeye inanır gibi…
Başka bir ihtimal bırakmadan.
O yüzden şimdi
tek başıma kaldığım bu dünyada
yine sana geldim,
usul usul…
Kimse fark etmesin diye
kalbimin ayak seslerini susturarak.
Geceler…
Ah geceler…
Şimdi sensiz geçen her dakika
yüreğime saplanan bir bıçağın
kanattığı yaradan süzülen
aşkın sesi.
Canım yanıyor ama bağırmıyorum.
Çünkü acının en derini
sessiz olanıdır.
Bir insan sevdiğini kırdığında
ne olur biliyor musun?
Başına dayadığı silahı
kendi eliyle ateşler.
İşte öyle yanıyor içim.
Ne ölmek kurtarıyor,
ne yaşamak teselli ediyor.
Gitme…
Kal bu şehirde.
Bu sokaklar sen varken güzeldi.
Bu kaldırımlar sen yürürken anlamlıydı.
Şimdi her adımım
sana çıkmayan bir yola düşüyor.
Sana ihtiyacım var.
Tıpkı gecelerin yıldızlara olduğu gibi.
Karanlık tek başına dayanılmıyor.
Işık, birinin gözlerinde olmalı.
Eğer gidersen…
Ben yine yaşarım belki.
Ama bil ki,
yaşamak dediğin şey
sadece nefes almak olur.
Çünkü ben seni
bir ömürlük değil,
sonsuzlukta sevdim sevgilim.

Eğer gidersen sevgilim,
dünya bir daha kurulmasın yerli yerine.
Güneş doğsun ama ısıtmasın,
deniz kabarsın ama kıyıya varamasın.
Zaman yürüsün ama beni geçemesin.
Çünkü ben orada,
senin bıraktığın yerde
donup kalacağım.
Adını rüzgâra yazacağım,
her esişte biraz daha parçalanayım diye.
Geceler beni uyutmasın,
çünkü uyku senin yokluğuna benzer.
Sabahlar gelmesin,
çünkü her sabah
seni bir kez daha kaybetmektir.
Ben seni
bir aşk gibi değil,
bir kader gibi sevdim.
Kaçamadım.
Direnmedim.
Teslim oldum.
Gamzende ölmek isterken
şimdi yokluğunda sürünüyorum.
Bu mu adalet?
Bu mu sevdanın bedeli?
Varsa bir tanrı,
bil ki en ağır duasını
senin adınla ettim.
Ve şimdi…
Son sözümü söylüyorum
taşa, toprağa, göğe, zamana:
Ben senden sonra
yaşamadım.
Sadece hayatta kaldım.
Çünkü bazı aşklar
mutlu bitmez…
Destan olur,
mezar taşına yazılır,
bir daha da asla
unutulmaz.