Ben seni sevdim,
öyle çiçekli cümlelerle değil.
Adını anınca
boğazıma düğüm düşen yerden sevdim.
Mutluluk vaat etmedim kendime,
sadece sensizliğe dayanmayı öğrendim.
Can Yücel der ki,
“İnsan sevdi mi tam sever.”
Ben tam sevdim işte.
Eksiksiz, bahanesiz,
kaçışı olmayan bir yerden.
O yüzden bu kadar kanıyor içim,
yarım sevmeyi bilseydim
belki bu kadar ölmezdim her gece.
Sen gittin…
Ama gitmek sandığın kadar kolay değilmiş.
İnsan bazen kapıyı kapatır,
kendini içeride unutur.
Ben öyle kaldım.
Eşyaların yerli yerinde,
hayalin darmadağın.
Cemal Safi’nin sesiyle söylüyorum şimdi:
“Bir yürek var bende,
sana emanet,
sen yoksun diye çarpamıyor.”
İşte böyle.
Yaşıyor gibi yapıyorum,
ama kalbim senden sonra
sürekli izinli.
Romantizm mi istiyorsun?
Bak, hâlâ sabahları
yanımdaki boşluğu
usulca düzeltiyorum.
Sanki gelmişsin de
uyanmamak için
sessizce yataktan kalkmışım gibi.
Sert miyim?
Evet.
Çünkü seni sevmek
beni pamuk yapmadı,
taş yaptı.
Ama bil…
o taşın içinde hâlâ
senin adın yazılı.
Can Yücel olsam
bağıra çağıra söverdim bu yazgıya,
ama Cemal Safi gibi
dişlerimi sıkıp sustum.
Çünkü bazı acılar
yüksek ses istemez,
derinlik ister.
Beni en çok ne yaktı biliyor musun?
Senin yokluğun değil.
Sen varken bile
gidebileceğini bilmekti.
İşte orada
aşk romantik olmaktan çıktı,
kader oldu.
Şimdi geceler uzun,
ben daha uzunum.
Beklemekten değil,
dayanmaktan.
Ve bu şiirin kalbine yazıyorum:
Seni sevmek bir seçim değildi,
bir hüküm gibiydi.
Okundu,
infazı bana kaldı.

Ben senden vazgeçmedim.
Bunu en çok geceler biliyor.
İnsan vazgeçtiğini söyleyebilir,
ama kalbi söylemez…
Kalp susar,
suskunluğuyla ele verir insanı.
Sensizliğe alıştım sanıyorlar.
Oysa ben alışmadım,
ben katlandım.
Alışmak başka bir şeydir,
katlanmak insanın içinden her gün biraz daha ölmesidir.
Bir kapının önünde kaldım ben.
Ne çalabildim,
ne dönüp gidebildim.
Adını ezberlemiş bir yüreğe
başka bir kader sığmıyor.
Bunu kimseye anlatamadım.
Çünkü herkes “geçer” dedi,
hiçbiri “kalır” demedi.
Biliyor musun,
en ağır pişmanlık
yanlış sevmek değilmiş.
Doğru sevdin mi,
bedelini de doğru ödüyorsun.
Ben seni doğru sevdim.
O yüzden bu kadar canım yanıyor.
Dualar ettim,
beddualar değil.
Çünkü sana kötülük dilemek
kendime ihanet olurdu.
Ben seni
kırılmasın diye içimde sakladım.
O yüzden ben paramparçayım.
Geceler uzadıkça
adın büyüdü içimde.
Bir anı gibi değil,
bir kader gibi…
Gülüşün hâlâ
en savunmasız yerime dokunuyor.
Bunu unutmak değil bu,
bu ömür boyu taşımak.
Şimdi herkes sanıyor ki
ben yoluma baktım.
Oysa ben yolun kendisiyim artık.
Geçip giden herkesin altında
biraz daha ezilen…
Ve bil ki,
bir gün adımı duyarsan
ve içinden hafif bir sızı geçerse
işte o an anlayacaksın:
Ben seni terk etmedim.
Ben senden vazgeçmedim.
Ben sadece
seni severek
hayatta kalmaya çalıştım.
Ve insan
bazen hayatta kalır…
ama
bir daha asla iyileşmez.