Sana Dair

Bir akşam daha düştü kalbimin ortasına,
Gölgesi uzun, sesi kırık, rengi sensiz…
Penceremde titriyor adın,
Bir sigara dumanı gibi dağılıyorum geceye.

Ben seni kaybederek öğrendim sevmeyi,
Her giden gün biraz daha eksiltti beni.
Aynamda yüzüm değil artık,
Sensizliğin solgun sureti asılı.

Ne kadar sustuysam,
O kadar haykırıyor içimde yokluğun.
Kalbim bir virane,
Duvarlarında senin adın kazılı.

Soruyorum kendime her gece:
Hangi yanlış dua getirdi beni buraya?
Hangi günahımın bedelidir
Omzuma çöken bu ağır yalnızlık?

Ümit Yaşar’ın kırık kalemi dolaşır içimde:
Bir çocuk gibi savrulurum rüzgârda,
Bir adam gibi tükenirim sessizce,
Bir aşık gibi ölürüm her gece adında.

Yağmur…
Camları değil, ruhumu ıslatıyor.
Her damlada biraz daha çoğalıyor
Sensizliğin soğukluğu.

Biliyor musun,
İnsan en çok sevdiğine yenilirmiş.
Ben her gün sana yeniliyorum,
Her gece biraz daha senden kalıyorum.

Ve şimdi…
Bir uçurumdayım kalbimin kıyısında,
Ne düşmeye cesaretim var,
Ne geri dönmeye.

Sadece bekliyorum,
Belki bir gün
Adın, kalbime affet diye dokunur.

Çünkü ben hâlâ seni,
Tüm gidişlerine rağmen
Sessizce, çaresizce,
Sonuna kadar seviyorum…

Zaman, ağır bir tabut gibi taşıyor beni omuzlarında,
Her saniye biraz daha gömülüyorum yokluğuna.
Saatlerin dili yok artık,
Hepsi sen diye çalıyor içimde, acı acı…

Kırık dökük hayaller birikiyor köşelerde,
Dokunduğum her eşya senden kalma bir hatıra.
Bir fincanın kenarında gülüşün,
Perdelerin arasında nefesin asılı.

Bilirsin,
İnsan bazı sevdaları mezar gibi taşır içinde,
Konuşamaz, anlatamaz,
Sadece yaşar… ve sessizce çürür.

Ben seni unutmamak için yaşıyorum sanki,
Çünkü unutsam, ben de biteceğim.
Hatırlamak bir yara,
Ama sensizlik daha derin bir uçurum.

Geceler çöktü mü omuzlarıma,
Kalbim eski bir şarkı gibi takılı kalıyor sana.
Nakaratı acı, sözleri kırık,
Bestesi gözyaşı…

Sokak lambaları titrerken,
Gölgem bile senden kaçıyor artık.
Bir ben kalıyorum ortada,
Bir de adını fısıldayan rüzgâr.

Ve ben…
Her şeyden vazgeçmeyi öğrendim,
Bir senden vazgeçemedim.
Ne dualarım yetti buna,
Ne gururum…

Bazen düşünüyorum:
Acı, insanın kalbine bu kadar yakışır mı?
Sensizlik, bu kadar ağır taşınır mı?

Ama yine de…
Her şeye rağmen
İçimde küçük bir çocuk gibi
Sana doğru koşan bir yanım var hâlâ.

Bitmeye yüz tutmuş bir mum gibi,
Son alevimle seni aydınlatıyorum karanlıklarımda.
Yanıyorum…
Ama sönmeye razı değilim.

Çünkü sen,
Kalbimin en derin yerine
En sessiz, en acı, en güzel yarasın…