Albina'nın melankolik ruhuna uzanan,
onun acıdan örülü mitosuna nazire yapan harika bir şiir.

Bazen bir başka şairin kaleminden süzülen bir şiir, sevdiğiniz bir şiirin sessizliğine ikinci bir nefes olur. İşte o a, edebiyat sadece bir okuma eylemi olmaktan çıkar. O an insan, şiirin içinden doğan bir sevince tutunur. Bu estetik bir mutluluktur.
Duygudan yapılmış bir merhaba, harflerin arasına sinmiş bir tebessüm.

En sevdiğim şiirin bir başka kalpte yankı bulması, onu bir kez daha doğurması,
İşte bu, şiirin en zarif mucizelerinden biri olsa gerek.
Bir şiirin bir başka kalpte kök salıp yeniden filizlenmesi,
bir dilin iki ayrı vicdanda aynı anda kıvılcımlanmasıdır.

Bir şairin başka bir şaire seslenmesi, ona nazireyle ya da imayla yaklaşması, sadece bir biçimsel ya da tematik öykünme değildir.
Bu aynı şiir ikliminde ama farklı zamanlarda açan iki çiçeğin birbirine doğru eğilmesi gibidir.
Aynı rüzgâra omuz vermek, aynı yalnızlıkta başka bir sesin soluğunu hissetmektir bu.

Şiirin farklı bir perdeden işlemesi hem bir saygı duruşudur hem de şiirsel meydan okumadır.
Esas olan, ilk şiirin sesine kendi sesini katmak, aynı tema içinde yeni bir iklim kurmaktır.
Bu ise şiirin hem sürekliliğini hem de bireysel farkını gösterir.

Bu yazma biçimi şiirin içkin diyaloğunu açık eder.
Her şiir kendinden öncekiyle konuşur, her şair, kendinden önceki bir şiirin gölgesinde değil, yakınında büyür.
Bu yüzden atıf şiirleri yazmak bir teslimiyet değil, bir birlikteliktir.
Bir şiire bağlanmak, ona ruhunu eğmek, aynı zamanda kendi ben’ini o şiirde yeniden kurmak demektir.

Bugün Tesbih şair, Albina'ya seslenmiş.
Bu yalnızca bir esere değil, o eserdeki iç çığlığa, suskunluğa, kayba, yaraya, yalnızlığa da ses vermektir. Aynı coğrafyada, farklı vadilerde yankılanan benzer duygular şiirle birbirine el uzatırlar. Bazen bir şiir en çok başka bir şiire ihtiyaç duyar yaşamak için.

Bu da şiirin ölmeyeceğinin bir kanıtıdır.

Karanlığı anlamak için ona gözlerini veren bir kalemin, gecenin divanında hilal hırkasını giymiş
kandillerle, sürgün rüzgârlarla uçan tecrit kuşlarıyla, ölüm vadisinden geçip hiçbir gözde yelken açamayan kervanlarla…
Her bir benzetmesi sadece atmosfer oluşturmakla kalmayan, içimizi katman katman delen bu şiirin birbirinden güzel imgelerli Albina'nın damarlarına yeni bir kan yürüttü.

Tesbih şairin Albina”ya uzattığı o şiirsel ele
bu emeğe, bu içtenliğe
sonsuz bir bir teşekkür borçluyum.

Hayranlıkla her daim.