Ya Allah ya Bismillah
......
Bazı hislerin dili yoktur.
Konuşmazlar. Sadece bir bakışta, bir gölgede, ansızın içine çöken bir yalnızlıkta varlıklarını belli ederler. Sessizliğe sinmiş bir çağrı gibidir bu.. duyamazsınız ama hissedersiniz. Belki bir sabahın inceden inceye dokunan serinliğinde, belki de bir gidişin ardından içimizde bıraktığı o hüzün içinde şekillenir. İşte orada başlar kelimeler susmaya

ve yürek hafızası ise fısıldamaya.

İnsan bazen en çok eksilenle tamamlanır. Gideni değil de, gidişin kendisini saklar içinde. Bu saklama bir unutma değil, bilakis, en derin hatırlayıştır. Bir yolda yürürken değil de, o yolda durduğunda hisseder insan: ne kadar çok şeyi içinden geçirip hiçbirini anlatamadığını. O anlatılamayan, bir şiirin ilk dizesi gibi asılı kalır dudak kenarında. Ve söylenmeden kalması, belki de en büyük bağırıştır kendince.

İnsan, sessizliğin içine çöktüğünde anlar: aslında ne kadar çok sesi kendi içinde taşıdığını. Kimi zaman bir gözyaşıyla, kimi zaman bir geceyle konuşur. Yine de en çok da kendine anlatır her şeyi. Anlatmak değil ama, anlamaya çalışmak için. Çünkü sevgi, anlamaktan önce gelen bir kabulleniştir. Eksikliğiyle, fazlasıyla, korkusuyla ve cesaretiyle birlikte gelir. Ve her sevgi, biraz da dağılmaya göze almaktır kendini.

Kelimeler bazen yük olur. O yüzden susmak, anlatmaktan daha ağır bir şeydir. Çünkü susarken insan, içinde büyüyenleri taşıyordur. Bir cümleye sığmayanı, bir dizeye sığdırmaya çalışır. Ama bazı duygular, yazılmadan daha gerçektir. Ve bazen en güzel şiir, hiç yazılmamış olanıdır.

Gel, demek bile bir çağrıdır. Ama bazen gel de denmez. Sadece beklenir. Ve bekleyenin gölgesi, gelenin suskunluğunda çığlık olur.

Bazı sevgiler, yaşanmaktan çok beklenmekle tamam olur. Ve bazı sesler gelmeden önce içimizde kendini göstermeye başlar.

Sevmek,
gelmeyeceğini bilerek beklemektir bazen
bir gölgenin ardına gizlenmiş isimsiz bir surette
sessizliğin en derin yerine yerleşmektir.

Sevmek,
bir kıyıya hiç varmayacak bir sessizliği
yüreğinde dalgalandırmaktır.
Bir adım dahi atamadan,
içten içe yürümektir
yıkılmış bir aynanın içinden geçercesine.

Sevmek,
bir gecenin içinde çözülmektir.
Her uyanışta içini sarsan
bir göz bakışında,
kendini yeniden unutmaktır.

Sevmek,
güz yapraklarının toprağa sessizce düşüşünü
bir şiir gibi dinlemektir.

Sevmek,
kelimeler eksilirken konuşmaktır.
Bir fırtınanın ortasında,
yıkımı göze alarak
kendini sunmaktır
ve belki de en çok,
dokunulmadan yaşanmış uzaklıklarda
kendini bulmaktır.

Sevmek,
içinden geçip gitmekle kalmak arasındaki
o belirsiz hatta yürümektir.
Bir yarım kelimenin izinde,
eksik düşlerin peşinde
hiçbir şeye tam dokunmadan
her şeyin içine sinmektir.

Bir şehir suskunluğa büründüğünde,
bir dağ kendi dilini unuttuğunda
yine de kalandır... sevmek.

sevgiyle 🌾

Ah dedirtti şiirin tesbihim bu kadar güzel severken ayrılırsa iki yürek okuyanın dahi canı yanıyor, derinden bir sevgi , büyük bir özlem ve sevenin küçücük bir ümit dahi olsa sevdiği ile tekrar kavuşacağı ümidi, ayrılık sonrası sessizliğe bürünme hepsi o kadar güzel , içten , tüm duygusuyla anlatılmış ki çok güzeldi.

Umut ile umutsuzluk arasında salındı yürek, o sessizliği öyle iyi tanıyorum ki, çokça hissettim canım şiirini yüreğine sağlık, kucak dolusu sevgiler ay ışığım:*

Şiirin yapısında anlam keskinliği değil, bir sisin içinden yürüyen imgeler var: sessizlik, düş, yankı, gece, boşluk... Hepsi bir arada bir duygusal ağırlık oluşturuyor.

Metin; içe dönük, soyut ve şiirsel dilin içinde hem kaybolmayı hem de kendini bulmayı anlatıyor.

Kayıpları, gölgeleri, derinlikteki sızıları anlatan, ağır ve içsel bir metin. Çok katmanlı ve etkileyici...

Tebrikler

Sevgilerimle Sevgili Tesbih.🌷