Sürçü lisanımızdan Allah’a sığınır, hatalı kelamdan Hoşgörüne sığınırım sevgili kardeşim.

Ve Sonra…
Sararmışlığa inat sarılır dört kolla, iç sesinden tüten yalnızlığın itfaiyesi olur kendine şiir… Serer rahlemize ‘’oku’’ der bize! Nereye kadar? Okundukça çıkan anlamlar utanır. Çıkartamadığımız daha niceleri duruyordur rahlede. Bir kıvılcımın mümessili tutar kulağımızdan ‘’Dinle’’ der!
Fısıltılar derin bir depremin öncüsü, biz duymadan duyar hayvanat… İşte onların duyduklarını duyamamak bizi kısır kılan ‘’Sarı çiçeğin’’ ne bildiğinden haberdar olamamak…
‘’Sehven’’ veya eğreti yaşamı anımsatır bize Eylül ‘’Son Perde’’ nin son replikleri gibi hissettirir…

‘’hicret kuşlarının kanatlarında
uyumsuzluk modunda eylül türküleri
hava güneşli mi – güneşli
dudaklarımda karla karışık yağmur efekti
gözlerimde yüklü bir kervan
göğsümden akıp giden göçün serinliğini
ve üşümeyi izah edebilirim’’

‘’Hicret kuşları’’ Başka bir diyara göç vaktini anlatır. Sıcak memleket hasreti değil döngünün mecburiyetidir. Ne yazık ki uyumsuzluk modunda hala kendimize dur demediğimiz anın sarhoşluğunda bir çoğumuz. Fark edenlerimiz ise ‘’Güneşli’’ olsa da Eylül sarartının yakın zamanda ‘’karla karışık yağmur’’ a döneceğini, (Efekt) bu günlerin yarına işaretimizdir Eylül!
‘’Gözlerimiz’’ o kadar şahit ki yüklü bir kervan gibi, yaşanılanların izahını kendine dönmesiyle şairimiz bize vurgulamakta.

‘’ ünlemi giderek kabaran suların ulağı
boz bulanık bir kanalda beni özet geçiyor’’

Buradan da anlıyoruz ki Boran Kardeş’im kaleminin maharetiyle üste anlatılanları bizlere derin bir şekilde ifade etmekte…

‘’ oysa bir arpa boyu hayatı vardı aşılacak
ardını bilmediğim dağların öteki nüshasıydı yüzün
dağların önünde sayıklamak bir hüner midir
ekinlerin rüyası ne zaman sona erdi bilmiyorum
her şey yalandı sanki
oraklar aklımın başucunda durur
sınanmak en ağır bedeldi omuzlarımda
sessiz sedasız vurulmak
belki de en çabuk solandı insan’’

Çok sanıp en az olandı zaman ve bu zamanın sınav olduğunu anlamak bu kadar geç olmamalıydı. Gördüğümüzün ardındakileri göremediğimiz için yok saymak ne kadar akılcı? Bilmediklerimizi hiç düşünmeden ‘’Sayıklamak’’ hünermiş gibi savurduklarımızın yüze vurumudur Eylül aynı zamanda… İşte ‘’Sehven yaşamanın’’ bir diğer anlatısı…
Ve… ‘’ en çabuk solandı insan’’ Biz çiçeklerin tekrar tekrar eden solmalarını izlerken ancak solduğumuzda anlıyoruz veya kırıldığımızda ne kadar güçsüz olduğumuzu…

‘’yer çekimine kapılan zavallı bir taş gibiyim
direncimi kaybettim’’

Bu dizelerden anlıyoruz bunu da…



‘’içli bir ıslığın ezgisinden masallar derdim
şarkılardan atılmış Leyla’yı makamında ziyarete geldim
çöllere bağı yırtık notalar öğrettim
kumlara da avunmayı
ateş böceklerinin saygısını kazansaydım eğer
dikenli yapraklarda merhamet olurdu adın’’

Birinci tekil şahısla başlayıp devam eden ve sonunda ikinci tekil şahısla bitirilen bu bölümden anlıyoruz ki: Boş işlerin ardından geceyi aydınlatan bir ateş böceği kadar olabilseydim bana yetecekti. Yine kendisine dönüyor sevgili Kardeşim. Tabi en doğruyu yine kendi bilmekte bizimkisi sadece hissiyat…

‘’sonum ılıman bir iklim olmayacak
içimde semazen bir ateş
külüne uyumayı emrediyor durmadan
devrilen bir lambanın fitilinden tanelerimi topluyorum
vedalaşmanın adını kazıyorum taşlara
şöyle cesur bir yüz bulayım diyorum kendime
korkmak nasıl bir patlayıştır biliyorum’’

İzin verirsen kardeşim başka bir yolla anlatmaya çalışayım bende ki aciz meramı:

Semazen bir aşk ki dönsün semada
Sonu şeb-i aruz demiş Hz Mevlâna
‘’Gel yine gel’’
Ne kadar devirsek te lambayı
Ne kadar tanelensek de diyarda
Dünyanın vedası kavuşmaksa Hak’ka
‘’Sen bensin kardeşim bende sen’im’’
Benlikten uzaktır yolun bilirim
Düşen damlaları seçmez okyanussun
Bunu da bilirim
Bu damla sana karışsın senle silinsin!

Ve sevgili kardeşim geride ne kaldığını bilemeden söylüyorum ki bir hoş seda bırakmak…

Ne kadar anlatmaya kalksak ta kardeşim: Ben damladan içteyim sadece…

Selam dua ve saygılarımla…

Ne zaman bir şiir okusam ve okurken aynı zamanda dinlesem o şiirin hikayesini, bana hep bir cümle veriyor avuç içlerinde.

O cümleyi ben mi seçiyorum, yoksa cümle mi beni seçiyor...işte burası muamma.
Ama ne fark eder ki diyorum, sonuçta o cümle ve ben buluyorsak birbirimizi

Sonra sessizce diyor ki bana o cümle...hissettin biliyorum. Ben de hissettiğini hissettim, biliyorum.
Değil mi ki şiirlerin bazı dönemeçlerinde şiir ve okur anlar birbirini. Benzer ayak sesleri vardır zira. Benzer renkler, benzer melodiler, benzer sesler-sessizlikler...

İşte bu şiirde bana gelen cümle de şuydu;
" Belki de en çabuk solandı insan"

İyi şiir için teşekkürler sayın Boran
Saygımla

"Arka fonda sordum sarı çiçeğe..."
Bu aralar arka fona odaklanmaya çalışıyorum
birşeyler söylüyor sanki sarı çiçek ön fonda tuttuğum herşeyden daha önemli
Tevafuk şimdide şiirde gülümsedi sarı çiçek Boğuluyorsun dedi neden boğulduğunu bilmeden şimdi öğrenme vakti