İnsandı
arzı doldurup taşırırsa çığlıklar
gökyüzünün öfkesi acımadan yeri döver .... dünya kapısı bir ömre sığmayan karmaşa yoktu huzurdan şarkısı insandı kendi kendini sokan yılandı kendi kendini zehirleyen baldıran kendi kendini tekmeleyen idamlık bir kelime içinde bir boşluk başka bir boşlukla boğuşmaya hazırdı bir resital arayışında sürekli bir yeniden başlama küfürle hak edilmiş bozuk bir sertifika yetersiz bir gurur insandı ritminde bitmeyen sorunlar vardı kanında bir çöküş trafiği her şeyin eksik olduğu haz ve yanılgının sınırında nereye giderse gitsin bütün ahlar ensesinde hep aynı açgözlü sayıların kuması hep aynı sıfır çarpanlar nefesinde insan denen bir toz parçası umudun ve korkunun beşiği hem melek hem şeytan hem nur hem karanlık hem gökyüzü hem toprak hem özgür hem tutsak insan dediğin dünya içinde dünya hem dünya hem evren hem büyük hem de küçük bir noktaydı isyanı sonunun gelişini kısaltıyor ısındıkça genleştiriyor İsrafil’in sûrunu isyanı susuzlukları köpürtüp savuruyor isyanı derin çukurlarda kendiliğinden büyümeye başlıyor sokaklarda biriken kanlar camdan yansıyan kötü sırlar gök kubbenin ağırlığına ağırlık katıyor Allah’ı gözden kaçıranlar huzurun krallığında yer bulurum sanıyorlar _boran |