Gelsin şiir... Özledik yazdırana Şükür!
"Sin Şın'e girince Mim'in sırrı açığa çıkar.
Ey insanlar, sizin taptığınız ayaklarımın altında."

Demişti bilge... Yüzyıllar önce.
Her devir kendinden öncesini unuturken kendi devrini kötü görmekte. Dünya tarihi inişli çıkışlı zamanları yaşarken; zaman aynı yerler farklı ama insan aynı insandı. Âdem di sonuçta o da yasaklı meyveden tattı. İçinde saklı iki cinsin tohumu vardı. Hangisini beslerse o büyüyecek hangisine meylederse o semizlenecekti.

İçinde barındırılan kibrin farkına varmadan beslediği nefse fısıltısı: "Sen haklısın" öyle bir kendine hak çıkartma davası ki şaşarsın! Hiçbir mahkûmu suçlu gördün mü sen? Yaptığının mutlaka haklı bir sebebi vardır. İnsan en güzel kendi yalanına kendini inandırmaktadır.

Şiir, gayesini unutan insanlığa asıl gayene dön diyor kısaca da. Asıl gaye öldürmek değil yaşatmaksa, bir canlıyı kurtaran tüm canlıları kurtarmış gibi, bir canlıyı öldüren tüm canlıları öldürmüş gibi ise… İçinizde ki o taştan putları kıracak İbrahim’i beklemeyin. Ey insanlar! İçinizde ki İbrahim’de siz, Nemrut’ta siz! Hangisini yaşatmaya meyledeceksiniz?

Dedik ya şiirlerinin derinliğinde gezinirken, labirentler sokağında buluyoruz kendimizi Sevgili Boran… Söz sanatında mahir kardeşim. Sır bir önceki şiirde dediğimiz gibi yine yürekten geçmekte. Belki de yeridir bilemiyorum. Eski şiirlerimden birinde aciz bir sözüm vardı…
‘’Söz kısa mana fazla,
niceler saklanmıştır minnacık katre kanda
Her insan bilir ancak her akıl idrak etmez
Minnacık yüreğinde imandan nasip yoksa!’’

Allah’a iman eden insan (insanlığı) öldüremez,
İnsanlığa (hümanist) insan da öldüremez…

Boranım Sürçü lisanımız affola, gönül isterdi ki genel değil de şiirin tek tek tüm bölümlerini analiz edelim aciz aklımızla. Lakin senin okyanusuna bizim göl damla gelir vesselam…

Saygı, sevgi ve muhabbetimle kardeşim☕☕

"Hor baktık mı karıncaya?
Kırdık mı kanadını serçenin?
Vurduk mu karacanın yavrusunu?
Ya nasıl kıyarız insana?
Ya nasıl kıyarız insana?
Ya nasıl kıyarız insana?"


Şiiri okuyunca değerli üstad H.Hüseyin Korkmazgil'in dörtlükleri geldi aklıma
ve düşündüm insan: cennetti de cehennemi de
yaşatan ..

Saygılar.

Insan denen organizmanın evrildiği bu son yüzyılda metafor da olsa hayvanlara yüklenen kötücül, vahşet ve benzeri söylemleri bırakmalıyız bence artık. Neticede insan denilen öz kötücüllüğüyle sonunu getirmek üzere dünyanın ki senin de üzerinde durduğun gibi değerli şair dostum. Kötülük ve gerçek tanımı ile vahşete dair tüm gösterimler insan denilenden çıkmakta. Doğadaki diğer tüm evrimsel yaratımları kendine *amade gören çarpık zihniyet...

"ve şiir
yakından yaşama seslenir
uyut içindeki hayvanı ey insan"
Demiş ya şair....

Gerçek anlamda İçinde bir parça hayvanlık güdüsü(güdü deyip geçerek küçük görme laneti insanlığın sonunu da getirecek hem de o en üst bilinç seviyesine yaklaşıyoruz derken) barındırabilen her insan bilsin ki daha *insandır o güdüyü barındıramayanlardan....

Çok güzeldi değerli şair... Sevgimle