“Sen bu satırları okurken ben çok uzaklarda olacağım”
Klişesi bir yana…
Sana bu şiiri
Sana çok yakın bir yerden
Aynı şehrin kanserli havasını solurken yazdım
Şehir uyuyordu
Sen uyuyordun
Aşkım uyanıktı…

Hüznün tetiğindeydi gece
Ben iliklerime kadar sen doluydum
Bir yağarsam
Bardaktan boşalan okyanus gibi yağacaktım
Özlemin, çapraz fişek bir eşkıya gibi kurulmuştu
Kalbimin kılcallarına
Utanmasam, ah bir utanmasam
Ağlayacaktım…

Sen uyuyordun
Uzaklarda bir yerlerde "Gonüm hep seni arıyor" diye
Türkü söylüyordu Muharrem oğlu Neşet
Yaraya tuz basar gibi
Ha bire bir şeyler yazıyordum
Yazdıkça tetik düşürüyordum kalbime
Yazdıkça kinleniyordum kendime

Arabesk konserde kendini jiletleyen hapçılar gibi
Kendimi lime lime kanatıp
Kahrımı kağıda dökmeye çalışırken ben
Kim bilir hangi cehennemdesin sen
Kim bilir kimler okşuyor sırtındaki kedi patisi benleri
Ben öpmeye kıyamazken
Kimler öpüyor o romantik dudaklarını

Kazansam bile, kaybedeceğim bu savaşta
Senden başka her hedefi ıskalayıp
Senin aşkından başka bir aşka
Boşa tetik düşürürken ben
Kim bilir hangi silah namlusuna sürüyor
Hangi hedef on ikisine sarıyor seni

Kim bilir belki de…
Evleniyorsun
Kuşlar gibi uçuşuyor beyaz gelinliğin
İçini ısıtıyor herkesin o sımsıcak güzelliğin
Belki bir hastane odasında
Anne olmayı bekliyorsun heyecanla
Belki de çoktan anne oldun
Kim bilir anne olmak nasıl yakışmıştır sana…

Sana bu şiiri, müntehir frekans bir gecede
Acıdan zevk alan bir mazoşist gibi
Dumanlı başıma, tütün üstüne tütün sarıp
Kendimi sensizlikle zehirlerken yazdım
Yıldızlar uyuyordu
Sen uyuyordun
Acım uyanıktı…