Kuru bir özürle geçmez benim acım
Elden gelen gülleye değil, sizden gelen güleydi hıncım

…

Siz kıyamadıklarım, üstüne titrediklerim
Kaşı kararmasın diye ömrümü kararttıklarım
En çok siz üzdünüz beni
Kanlı sunaklarda
En çok siz deştiniz yüreğimi


Ben gece üstünüzü örttüm
Siz Brutus’ten kalma hançerlerinizle
Dikiş tutmaz yaralar açtınız ömrüme
Ben size yüreğimi açtım
Siz yıkılmaz sandığım her şeyi bir fiskeyle siz yıkıp
Beni hüznün yedi kat dibine gömdünüz


Hiçbir silah namlusuna sürmezdi beni
Siz Prometheus’un ciğerini didikleyen kuzgunlar gibi üşüşüp üstüme
Acının darağacına sürdünüz


Yoksa, her kapımı çaldığınızda
İfrit görmüş gibi böyle korkar mıydım sizlerden
Canımdan can vermek isterken
Selamı sabahı kesip
Bir vebalıdan kaçar gibi kaçar mıydım


Bütün vahaları neden kurudu bu çölün
Neden kırk kilitle kilitledim kalbimi
Neden içten sürgüledim bütün kapılarımı
Neden tel çit döşedim aşkın patikalarına
Onu bile anlamadınız ya…


Bana da susmak düşüyor artık
Avazını içine hapsetmiş bir gök gürültüsü gibi susmak
Yetim bir inzivanın cam kenarında
Camların buğusuna derin bir “ahh” yazıp
Kitabın başında ölmüş bir roman kahramanı gibi susmak
Vakit sus vakti…


Yalnızlığın tozlu kollarında
İçten içe, yas vakti…