Her aşkın bir masalı
Her masalın bir sonu var
Bu masalın sonunu
Ben kendime bile anlatamıyorum

Çapraz sorguda, seni soruyor devrin afet-i devranları
“Kim seni bu hallere düşüren kadın kim” diyorlar
Ser verip sır vermiyorum

Sadece, gülünce şiir gibi güler
İçince rakıyla sevişir gibi içer
Sövünce Allah ne verdiyse söver
Gidince arkasına bakmadan giderdi diyorum

Artık her gece kapımı içten sürgülüyor
Her sabaha bir ceset gibi uyanıyorum
Kurşun atsan yıkılmayan ben
Bir fiskeyle yıkılıyor
Bir bozlağın tınısına bir kilo rakı gömüp
Git gide arabesk bir adama dönüşüyorum

Aldanma dudaklarımın kumsalındaki sahte gülüşlere
O şen şakrak benden eser kalmadı
Artık dargın bakıyorum hayatın kadrajına
Şarkılarım tesellisiz, şiirlerim mezesiz
Ağırlaştıkça aşkın dayanılmaz hafifliği
Sırrı dökülmüş aynalar gibi isleniyorum

Say ki, fırtınana da devrilmiş bir ağacım artık
Son kullanma tarihi çoktan geçti ömrümün
Sensizliğin dişleri kemirdikçe içimi
Un ufak oluyor
Hüznün yamacında, içten içe çürüyorum

Sen gittin ya…
Ben artık şiir ‘leş’ iyorum